Cees en Marjon Hanemaaijer: ‘God heeft zijn Zoon voor ons gegeven’
Cees en Marjon Hanemaaijer leiden als echtpaar een kerk. Op zijn 16e verlaat Cees al het ouderlijk huis. Hij zet zich af tegen het geloof omdat hij zich eenzaam voelt en zijn thuis toch een beetje mist. ‘Ik vergokte geld en bezocht regelmatig prostituees’, zegt Cees.
‘Ik had wel een historisch geloof maar het was niet in mijn hart. Ik ging heel veel uit in die tijd, vijftien of twintig biertjes op een avond was de normaalste zaak van de wereld. Die klokte ik zo achterover. Ik vind ze nog steeds wel lekker maar niet meer zo veel. Daarnaast ging ik regelmatig naar het casino en daar vergokte ik geld. Jammer genoeg bezocht ik ook regelmatig prostituees, daar baal ik nu van. Zo leefde ik toen terwijl ik ook gewoon naar de kerk ging’, beschrijft Cees zijn oude gewoontes.
Ronduit
Gelukkig bleef het daar niet bij voor Cees: ‘Uiteindelijk kwam ik op een Ronduit-weekend van de EO en daar gebeurde iets. Dat is een heel belangrijk weekend in mijn leven geweest, aan het eind van een toespraak deed de dominee daar een oproep. Toen ben ik naar voren gegaan en heb ik mijn leven aan Jezus gegeven. Ik zei gelijk tegen Jezus: “Ik geef niet alleen mijn leven aan U, ik wil ook de bediening in. Ik wist toen nog niet precies wat dat in moest houden maar wilde in ieder geval voor God gaan.’
Zijn passie voor Jezus en de kerk raakte mij
Vergeving
Marjon vertelt dat het verleden van Cees haar nooit heeft afgeschrikt toen ze hem leerde kennen: ‘We hebben allemaal dingen uit ons verleden die je misschien niet deelt. Maar als iemand zo open durft te zijn over zulke kwetsbare dingen dan geeft dat vertrouwen en daarom dacht ik ook: met deze man wil ik verder. Zijn passie voor Jezus en de kerk raakte mij’, vertelt Marjon.
Dochter
Marjon en Cees hebben een dochter die al geruime tijd ziek is. Marjon nam de zorg voor haar op zich en kon dat op een gegeven moment niet meer aan. Toch ging ze in november naar de ‘Henri Nouwen-conferentie’: ‘Daar was ik echt op een tragisch dieptepunt, ik had er helemaal geen zin in. Maar we hadden ons toch opgegeven dus we gingen. Toen werd ik enorm geraakt door een preek van Tiemen Westerduin. Hij vertelde over het schilderij van Rembrandt van de verloren zoon. Hij vertelde dat God naast je komt zitten als je moeite en verdriet hebt en een arm om je heen slaat. Hij zegt: ‘Ik ben bij je mijn kind’. God liet mij toen voelen dat Hij als geen ander weet hoe het is om je kind te zien lijden. Dat kwam zo binnen. God heeft zijn Zoon voor ons gegeven! Ik heb daar gemerkt dat God er echt voor je is.’
