Wilma Veen gaat voor een wonder!

Het is eind 2022 december als Wilma Veen een openhartoperatie moet ondergaan. ‘Ik moest geopereerd worden omdat mijn hart te groot was. Dat klinkt heel nobel natuurlijk, maar handig is dat niet’, vertelt Wilma. ‘Mijn hart is verkleind doordat ze bij mijn linkerhartkamer een stuk weggesneden hebben.’ Tijdens de operatie zijn ook de openingen van Wilma’s hartkleppen verkleind. ‘Het was een bijzondere operatie. Ze waren heel enthousiast en het was een wonder dat ik dat overleefde.’

De reis naar de operatie is lang en heftig. ‘Als ik nu terugkijk, begon het anderhalf jaar geleden voor mij al moeilijker te worden om de trap op te lopen. Ik was meer vermoeid en ik vroeg anderen steeds vaker of ze iets voor mij wilden halen. Uiteindelijk ben ik naar de arts gegaan waar aan mij verteld werd dat ik met spoed geopereerd moest worden. Dat is ook gebeurd in het AMC in Amsterdam.’

De ingreep lijkt in eerste instantie geslaagd te zijn, maar op oudejaarsdag 2022 gaat het mis als ze meerdere harstilstanden krijgt. ‘Dan geven ze je een shock om je hart weer te laten lopen. Van één keer weet ik nog dat er een zuster binnenkwam rennen en tegen mijn zonen André en Levi riep: ‘wegwezen!’ Ze zijn naar de gang gerend, waar ze gebeden hebben: ‘Oh Heer, laat haar leven.’ Op dat moment kwam er allerlei personeel de kamer binnen en is er zelfs iemand op mij geklommen en ben ik gereanimeerd. ‘Oh Heere, doe een wonder. Doe een wonder’, dat is constant het gebed van de jongens geweest.’

Wat gaat er op dat moment door Wilma heen? ‘Ik heb de eerste twee weken na de operatie niet bewust meegemaakt, want ik lag lange tijd op de intensive care. Na de operatie hebben ze mij langzaam een beetje bij laten komen. Daarna kwamen de hartstilstanden en reanimaties. Dat stuk heb ik deels meegemaakt, ook omdat ik niet opnieuw volledig onder narcose gebracht werd.’

Is er dan iets wat Wilma tegen boven zegt? ‘Zover was ik eigenlijk nog niet. Ik was te ver weg. Maar toen ik uit de narcose kwam, gebeurden er heel nare en enge dingen die echt als reëel aanvoelde. Er kwam een wolk over mij heen waarvoor ik moest bukken en er kwamen woorden uit als: je gaat dood en we maken je dood. Elke keer ging ik in gedachte rechtop zitten en hield ik de foto van mijn kids voor mij en zei ik: “Nee, ik blijf leven in Jezus’ naam.”‘ Die angstige gedachten zouden haar een hele nacht overvallen. “Maar ik wist dat ik dit ging overwinnen dankzij Hem.’

‘Als je echt niets kunt, dan weet je dat je helemaal afhankelijk bent”, vervolgt Wilma. “Ik lag in mijn bed en ik kon mijn linkerbeen nog niet verplaatsen. Ik kon niets. Dan kwamen er twee broeders of zusters binnen die vertelden dat ze mij gingen verschonen: ‘Je krijgt een nieuwe luier.’ Toen dacht ik: zelfs dat kan ik niet. Dat is een fase geweest die heel moeilijk was.’ Voordat Wilma eind 2022 onder het mes moet, is ze een vrouw die midden in het leven staat. Wat is er van die Wilma nu over? ‘Het absolute wonder is dat hoewel je lijf van alles mee kan meemaken, dat niets zegt over je geest. Er zijn regelmatig momenten dat je voelt en weet dat iedereen bang is dat je toch nog sterft, maar dat je diep van nog steeds dezelfde bent. Je bent natuurlijk heel afhankelijk, maar je kan nog steeds danken.’

Zo is Wilma Veen dankbaar dat ze er nog altijd is. Dat is een wonder op zich. ‘Daar heb ik veel voor gedankt. In mijn binnenste gaf dat ook een stukje kracht en blijdschap. We weten dat dankbaarheid zo’n ongekende sleutel is.’ Wilma kiest ervoor om dankbaar te zijn op het moment dat ze het zwaar heeft in het ziekenhuis waar ze in totaal vijf weken ligt. ‘Ik kon door de IC niet slapen. Ik zag elk uur op de klok voorbijgaan en dan besef je je hoelang zo’n nacht duurt en dat je daar alleen ligt. Dan zei ik: “Dank U dat U er bent.” Dat is ook de kracht van ons geloof. Je gelooft het, maar ziet het niet. En toch beleef je het nog intenser dan je het zou kunnen beleven als je het wel ziet.’

‘Toch neemt dat niet weg dat ik het ook zwaar had. ’s Nachts maar ook overdag als iedereen aan je bed staat. Je hoort cardiologen die steeds vertellen wat de status is en al oplossingen aandragen voor over een half jaar die je op dat moment niet wil horen. Ze vertelden dat ze het toch eens met mij moesten hebben over een kunsthart of harttransplantatie. Op een gegeven moment zei ik: ik vind jullie geweldig en jullie weten tienduizend keer meer dan ik, maar dit is mijn kamer. Ik wil het in deze kamer niet meer over een harttransplantatie hebben. Daar ben ik echt niet toe.’

Volgens de artsen gaat het daar wél van komen, vertelt Wilma. ‘Er is geen andere optie.’ Maar Wilma opteert liever naar eigen zeggen het wonder van God in haar leven. ‘Ik wil Uw Woord laten spreken. Ik geloof dat U een machtig God bent. Dat wat voor mij onmogelijk lijkt, is voor U wel mogelijk. Dat bekent dat ik opteer voor het wonder van U in mijn leven.’

‘Ik geloof zo in wonderen’, vertelt Wilma als haar boek ‘Ik wonder jou’ ter sprake komt. ‘Dit ik hier zit, is al een wonder. Om de mensen die ik liefheb, wil ik deze aarde absoluut nog niet verlaten.’ Daarmee doelt de kunstenares allereerst op haar eigen gezin, de familie- en vriendenkring maar ook op mensen voor wie ze dagelijks bemoedigende stukjes schrijft. ‘Ik wil hen niet kwijt. Het kan gewoon nog niet. Je hebt het niet voor het zeggen, maar ik geloof in een wonder omdat ik dat zelf meemaakte.’

‘Toen ik een aantal weken thuis was, was mijn schouder uit de kom geraakt’, vertelt Wilma. ‘Hij stond naar voren en dat deed ongelooflijk pijn. De artsen zeiden dat het een syndroom was waar ik maar aan moest wennen. Die schouderspecialist was weg en toen zei mijn zoon André: “Dat gaan we niet doen! We gaan geduld hebben en bidden.” “Ik ben het zo met je eens”, zei ik. Als wij zeggen gelovig te zijn, maar dit stukje overslaan of denken: dit kan ik niet geloven, dan moet je je toch afvragen of je je geloof niet aan de wilgen moet hangen. Want wat geloof je dan wel? Dat betekent dat jij jezelf toestaat de mogelijkheden voor God te limiteren.’