Dirigente Irene Messoloras: ‘Mijn geloof is de basis’

Haar grootste passie is muziek. ‘Muziek is liefde. Het heeft de kracht om te genezen, te inspireren en om verschillende mensen en culturen samen te brengen.’ Toen ze gevraagd werd om de rol van dirigent Don Neuen over te nemen, realiseerde Irene Messoloras zich direct dat zij een heel groot vacuüm moest opvullen. Irene: ‘Ik wist al snel dat ik nooit in de schoenen van Don kon staan. Maar dat is oké. Ik heb mijn eigen ‘schoenen’.’

Haar grootmoeders moussaka is haar meest favoriete eten. Alhoewel ze voor “de meest geweldige carbonara”, die ze ooit at in een bepaald restaurant in Rome, direct zou afreizen naar Italië. Door haar werk als dirigente heeft Irene over de hele wereld gereisd en deed per jaar gemiddeld negen landen aan met haar diverse prestigieuze koren. Nooit had ze verwacht te komen op een plek waar ze zichzelf voor de lange termijn ziet. Het proces dat daaraan voorafging, was een zoektocht. En in het proces van ontdekken, speelde God een grote rol.

De Grieks-Amerikaanse groeit op in Griekenland. Haar vader is Grieks en haar moeder is Amerikaanse. Wanneer Irene vijf jaar oud is, verhuist het gezin naar New York vanwege werk, maar elke zomer was de familie Messoloras in Griekenland te vinden. Irene: ‘Terwijl ik opgroeide, voelde ik me altijd verdeeld tussen twee thuislanden. Op dit moment mis ik de rest van de familie in Griekenland en ook het regelmatig Grieks praten!’ Enthousiast: ‘En het eten!’

De 42-jarige dirigente Irene Messoloras woont tijdens haar jeugd in een klein dorp in de staat New York. Muziek is altijd deel van haar leven geweest, hoe klein ze ook was. Irene: ‘Pas vond ik een oude videoband met beelden waarin ik als tweejarige m’n poppen dirigeer. Het heeft altijd in me gezeten en ik weet dat ik hiervoor bestemd ben.

In de Grieks Orthodoxe kerk groeit Irene Messoloras op, maar het dorp waar ze woont, heeft er geen. Dus zowel vader als moeder –laatste groeide op in de methodistenkerk- doen hun best om het geloof mee te geven aan Irene. Irene: ‘Al vanaf jonge leeftijd droeg ik het geloof met me mee. Ik herinner me nog als kind dat ik me daardoor anders voelde. Toen ik ouder werd, ging ik zelf op onderzoek uit om te ontdekken wat het geloof nu allemaal betekende. Maar het was pas door muziek dat ik me voor het eerst écht verbonden wist met God.’

Dirigente Irene Messoloras heeft haar eerste muzikale baan op een middelbare school in Washington DC. Met veel plezier geeft ze daar een aantal jaren les. Uiteindelijk verhuist zij met haar ouders naar de westkust. Daar is ze jarenlang leerling van Don Neuen aan de universiteit van Los Angeles. Ze behaalt daar haar doctoraat. Irene: ‘Donald Neuen zei altijd tegen zijn studenten om naar die plek te gaan waar je de meeste mensen kon dienen met je talent. En wanneer je die keuze had gemaakt, deze nooit in twijfel moest trekken. Je moest vooruitkijken en niet achterom. Dat vond ik best heel spannend, maar ik deed het.’ De Griekse schoonheid vertrekt naar de stad New York om daar te werken als dirigente voor een productiemaatschappij die muzikale uitvoeringen verzorgt in de wereldberoemde concertzaal Carnegie Hall.

Hoewel ze dit met veel plezier doet, blijft de bewuste vraag van haar mentor Neuen in haar hoofd hangen: dien ik op deze plek de meeste mensen? Irene: ‘Ik dirigeerde op het hoogste niveau wat betreft wereldklasse muziek en artistiek gezien voelde ik me zeker voldaan. Toch werd ik geconfronteerd met een leeg gevoel en wist ik diep in mijn hart dat ik ergens anders moest dienen, maar waar? Dus ik vroeg God of Hij me wilde leiden naar een plek waar ik meer mensen mocht dienen met mijn talent.’ Messoloras solliciteert door het hele land maar eindigt op een universiteit in Oklahoma ondanks allerlei andere aantrekkelijke werkaanbiedingen elders.

Haar verhuizing vanuit het drukke New York City naar de staat Oklahoma is een grote stap, want Irene kent niemand in die omgeving. Toch blijkt het één van de beste beslissingen te zijn. Irene: “Ik bracht cultuur met me mee en zelf leerde ik enorm veel van deze mensen. Ik was in het hart van de bible belt en gechoqueerd dat mensen openlijk over hun geloof praten. Dat had ik nog nooit meegemaakt. Ook was ik gewend aan het kleurrijke maar ook heel drukke chaotische New York en hier was het rustig.”

Dan op een dag zijn de methodisten op zoek naar een nieuwe dirigent. Messoloras wordt benaderd. Maar ze is dan vooral druk met haar carrière op universitair niveau, dus ze denkt niet aan een baan in de kerk. Zeker niet omdat ze nog maar net begonnen is met een andere baan. Toch gaat dirigente Irene Messoloras op gesprek. De hele ervaring zorgt ervoor dat ze zich realiseert dat dit weleens dé plek kon zijn voor haar. Irene: ‘Ik realiseerde me dat het best zwaar was geweest om me als jonge vrouw professioneel staande te houden in een wereld van dirigenten waar de meerderheid man is. Ik moest hard werken om mezelf te bewijzen dus ik had altijd een doel voor ogen. Maar ik merkte dat het nu anders was. Dit was een roeping.’

Na jaren te hebben gewerkt en gewoond in Oklahoma eindigt Irene toch weer in het zonnige California om te doceren aan La Verne Universiteit. De reden daarvoor is minder leuk, want haar moeder is op dat moment ziek en ze wil daarom dicht bij haar familie zijn. Op een dag maakt ze een afspraak met haar mentor Neuen om bij te praten onder het genot van een lunch. Op weg ernaar toe belt ze met haar moeder. Irene moet de groeten overbrengen van haar ouders en ‘ook maar eens informeren naar de baan die Don heeft, want per slot van rekening ging hij binnenkort met pensioen’. Verontwaardigd en vurig reageert Irene: ‘Moeder! Dat zou ik nooit doen. Dat vind ik zo niet van klasse getuigen. Alsof ik achter zijn baan aan zit!’

Terwijl Don en Irene elkaar treffen, gebeurt er iets dat alleen maar van Boven geregisseerd kan zijn. Irene: ‘Dus ik kom daar in het restaurant en ik ga zitten en het eerste wat Don tegen me zegt is: ‘Irene, ik ga met pensioen en ik ga verhuizen. Ik heb je naam doorgegeven, want ik denk dat jij een geweldige kandidaat bent. Je moet solliciteren op deze baan.’ Mijn mond viel open van verbazing. Dat waren precies de woorden die mijn moeder had gesproken.’

Dan volgt een periode van bidden, overleggen en uiteindelijk het sollicitatieproces ingaan. Ze doet dit alles samen met haar man Adam met wie ze ruim zeven jaar geleden trouwde. Voor Irene is Adam een geestelijk leider en samen nemen ze stappen in gebed. Ook weet Irene na haar jarenlange ervaring in de kerk in Oklahoma, dat zo’n bediening een roeping moet zijn. Irene: ‘Je erft een hele familie en een missie. Als leerling van Don wist ik heel goed waar ik aan begon, maar ik twijfelde ook of ik dat wel kon.’

Als ze bij de laatste kandidaten zit en haar laatste auditie doet, twijfelt ze niet meer. ‘Ik wist dat ik hier moest zijn. Ik kan het niet goed uitleggen, maar het was alsof Gods geest op dat moment mijn dirigeerstok overnam! Het was een bovennatuurlijke ervaring voor me.’ En nog steeds heeft Irene dat gevoel wanneer ze dirigeert en muziek maakt. ‘De Heilige geest raakt me aan zodat het dirigeren groter wordt dan ikzelf ben. Ik ben op zo’n moment een kanaal waardoor God werkt zodat mensen in contact kunnen komen met Hem.’

Na haar lange intensieve zoektocht voelt Irene dat ze nu is beland op een plek waar ze zichzelf voor langere termijn ziet en veel mensen kan bereiken door muziek. Irene: ‘Ik zie mijn taak als muzikaal leider niet als een rol die ik vervul, maar iets om in te groeien. Niets zou mooier zijn dan als ik de komende dertig jaar net als Don hier kan zijn en kan dienen door middel van muziek. En wat is mooier dan terug te kunnen geven aan mijn kerkfamilie en God? Muziek is liefde. Het heeft de kracht om te genezen, te inspireren en om verschillende mensen en culturen samen te brengen.’

In dit alles is geloof voor Irene het fundament. ‘Mijn geloof is de basis voor wie ik ben. Ik heb geen perfecte relatie met God en ik worstel soms met Hem.’ Lachend: ‘Ik ben best gecompliceerd hoor! Ik wil alles perfect doen en alle rollen die ik heb zo goed mogelijk vervullen. Maar ik ben niet perfect en dan is het voor mij zo’n troost wanneer Bobby samen met ons op zondag de woorden van het credo uitspreekt: ik ben niet wat ik doe… Dan is het niet meer afhankelijk van mij en voor mij het is goed om daaraan herinnerd te worden. Dat geeft me rust en vertrouwen in God.’