Ben en Sieta Dekker: God zien te midden van het lijden

Wanneer je Ben Dekker voor het eerst ontmoet, komt hij over als een extraverte, positieve man. Dat er een levensverhaal achter deze verschijning schuilgaat, zie je niet op het eerste gezicht. Ben kampte namelijk 25 jaar met depressie. Nu, ruim dertig jaar later is hij nog steeds Ben Dekker die van nature introvert is en soms sombere dagen heeft. Ben: ‘Er zit nog steeds een ondertoon in mijn leven die neerslachtig is en zich wil terugtrekken. Alleen het grote verschil is dat het me niet meer overheerst en me meesleept in zware melancholische dingen. Ik kan God zien te midden van het lijden.’

Ben en Sieta delen het Evangelie met mensen. Maar niet op de manier waarop je het verwacht. Ben: ‘Natuurlijk moeten er woorden worden gesproken want woorden hebben kracht. Maar als ik mijn vrouw zie dan denk ik: zij wordt gelezen als een bijbeltje. Zij zit in een rolstoel en natuurlijk vraag je je af wat voor goeds uit deze handicap kan voortkomen, maar’ – glimlachend – ‘het Evangelie is zo paradoxaal. Zij zit in een rolstoel maar ze is oprecht blij en dat faket ze niet. Voor mensen is het raadselachtig want hoe kun je nu blij zijn in een rolstoel? Natuurlijk is dat ellendig maar mensen worden geraakt door haar.’

Ben: ‘Mijn bekeringsverhaal kan overkomen: Jezus redt en daarmee is het klaar. Maar dat was het startpunt. Het is God die mij heeft aangeraakt. Dan word je opnieuw geboren en moet je opnieuw gaan leren leven.’ Een van de dingen die Ben heel bewust is gaan doen na zijn bekering, is zijn dag beginnen met God. Alles wat hij eerst vanzelfsprekend vond, is hij gaan zien als een geschenk. Ben: ‘Dat is mijn grootste verandering geweest. Het klinkt misschien raar maar vroeger was er geen kleur in mijn leven. Er waren geen leuke dingen. En als dat er wel was, dan vond ik dat ik daar recht op had. De Belgische psychiater Dirk de Wachter verwoordt het zo mooi: “We leven in een tijd van ikkigheid en denken recht te hebben op bepaalde dingen.”’

Maar hoe is het mogelijk dat Ben en Sieta God zien te midden van lijden? ‘Mensen moeten vaak eerst gestript worden en met hun neus in het stof voordat ze zich volledig kunnen overgeven aan God. Ik had God ook niet nodig en moest Hem echt toelaten. En het mooie van God vind ik dan dat Hij niet zegt: “Nou Ben, Ik moest een tijd op jou wachten, wacht nu maar even op Mij.” Nee, dan komt Hij direct naar beneden en grijpt je vast. Dat vind ik één van de meest ontroerende dingen van het Evangelie. Daar krijg ik nog steeds de rillingen van: dat de God van hemel en aarde omziet naar zo’n nietig mensje als ik.’

Ben is in de afgelopen jaren alles vanuit dankbaarheid gaan zien, maar  vijf jaar geleden leek een kink in de kabel te komen toen zijn vrouw werd gediagnosticeerd met Ehlers Danlos Syndroom. Dit nieuws kwam voor hen als een donderslag bij heldere hemel. Konden ze toen nog steeds God zien te midden van het lijden? Ben: ‘Het was een soort testcase zeg maar. EDS is een soort spierziekte waarbij ze veel pijn heeft omdat het weefsel dat je skelet bij elkaar houdt, verweekt als het ware. Elke dag wordt ze in een harnas gehesen om alles op z’n plek te houden. De eerste anderhalf jaar hebben we vreselijk lopen worstelen en vroeger was zo’n diagnose voor mij de doodsklap geweest. Want, wil ik nog wel met haar verder? Het heeft me bepaald bij de vraag: kan ik nu nog steeds dankbaar zijn? En dan kom ik erachter dat ik dat kan.’

Bens ogen beginnen te stralen wanneer hij zegt: ‘Er is een soort nieuwe liefde voor haar ontsproten. Die liefde had ik altijd al voor haar maar deze is door dit alles heen sterker geworden. Het is zo bizar en zo prachtig. Vroeger had ik haar grof gezegd ‘zo bij het vuil kunnen zetten’, maar doordat we eindeloos met elkaar hebben gepraat, zijn we er samen doorheen gegaan. Er is iets met ons gebeurd door dat hele lelijke ding, het lijden, heen. We zien God te midden van het lijden. Het is door de tranen en het diepe dal heen want nu komt het eropaan: wat hebben we elkaar beloofd? Ik geloof dat de bestemming van je leven is geschakeld aan de beslissingen die je maakt.’

En alsof ze nog niet genoeg op hun bordje hebben wat betreft het lijden, krijgt het echtpaar net voor Kerst vorig jaar corona. Door de fragiele gezondheid van Sieta, moeten ze voor extra onderzoek naar de longarts. Deze heeft een verschrikkelijke mededeling: u heeft uitgezaaide longkanker en gezien uw gezondheid kan ik niks meer voor u betekenen. Ben: ‘We kregen een doodvonnis over ons leven uitgesproken en de eerste dagen waren we helemaal van de wereld.’ Op 4 januari zit Ben net als elke ochtend in de woonkamer en praat met God. Ben: ‘Ineens hoor ik God bijna hoorbaar tegen me zeggen: “Het komt allemaal goed.” Ik keek nog om me heen van: heb ik het wel goed gehoord?’ Een aantal weken later wordt het wonder bevestigd door de arts: de kanker is weg.

Is het stereotypisch voor Bens leven dat God altijd tot hem spreekt en wonderen doet? En is het stel altijd optimistisch en kunnen ze altijd God zien te midden van lijden? Ben: ‘Nee. Iedereen zegt nu natuurlijk ‘wat geweldig!’. Ja, ho wacht even, geweldig als het gaat om dit stukje. Het is mooi dat Sieta verlenging van haar leven heeft gekregen maar haar situatie is niet anders. Ze zit nog steeds in die rolstoel en kan over een half jaar of een paar jaar doodgaan. Dit is eenmalig een groot wonder geweest maar niet hoe het in de afgelopen dertig jaar in mijn leven is gegaan. De meeste tijd hoor ik helemaal niks van God, maar ik lees wel m’n Bijbel.’

Maar het is geen lange reeks van successen en wonderen in Bens leven. ‘Ik bid en ik ervaar af en toe dat ik me bevrijd voel, of lichter.  Dit wonder bij Sieta heeft mij wel heel erg geholpen om te denken: God doet een wonder, niet omdat ik zo’n perfecte jongen ben of het zo goed doe. Het heeft niets met mijn goede daden te maken. Het is Zijn liefde, Zijn genade. En waarom doet Hij het wel met de kanker en niet met die rolstoel, dat weet ik niet. Maar ik heb geleerd om dat los te laten. Ik weet dat God ‘lelijke dingen’ gebruikt – die ons misschien hinderen – om anderen te bereiken.’