Annerieke en Margo gaan hoopvol de uitdagingen van de coronacrisis aan

Rechtstreeks naar het interview

Margo Merts-Tinga werkt voor het Leger des Heils en komt uit een familie waar de hulp aan dak- en thuislozen altijd centraal heeft gestaan. Maar ook zij merkt dat deze crisis anders is en ingewikkelde uitdagingen met zich meebrengt. Margo: ‘Mensen vinden het lastig dat ze nu opeens niet naar een buurthuis mogen. We proberen hen uit te leggen waarom dat nu niet kan. En we proberen hen te blijven zien zoals ze zijn, al is dat op afstand. Ik zie angst in hun ogen, sommigen zijn bang niet gevonden te worden als ze sterven. Omdat er geen netwerk is, er geen vrienden zijn of buren die op hen letten. Het is een diep verdriet van alleen zijn wat nu naar bovenkomt.’

Hoe gaat het Leger des Heils dan om met die eenzaamheid onder verslaafden en daklozen? Wat kunnen ze betekenen? Fysiek kan er geen handreiking gedaan worden. Margo legt uit: ‘Tegelijkertijd met de angst zien we dankbaarheid vanuit de mensen om de zorg en hulpverlening die we wél kunnen bieden. We proberen dingen om te draaien. Dus niet ‘hier heb je mijn telefoonnummer, bel mij maar wanneer je mij nodig hebt’, maar: ‘geef mij jouw telefoonnummer, dan ga ik jou bellen’. Die omgekeerde actie geeft veel mensen de rust en het vertrouwen dat wij komen kijken als we hen twee keer bellen niet aan de telefoon hebben gekregen.’

Annerieke vertelt dat ze veel bezorgdheid en vraagtekens ziet bij de mensen die binnenkomen op de spoedeisende hulp. Annerieke: ‘We kunnen gelukkig een aantal mensen geruststellen en terugsturen naar huis. Maar sommigen moeten we ook vertellen dat ze worden opgenomen. Twintig minuten later kunnen ze dan al op de IC liggen. De opname van patiënten en ze naar de IC sturen, dat doet iets met je. Ik zie nog zo voor me dat er een meneer op leeftijd naar de ziekenafdeling ging. Een behandeling op de Intensive Care zou hem niet beter maken. Het was dus afwachten of hij het ging halen of niet. Zijn vrouw was ook niet al te fit en mocht dus niet mee naar die afdeling. Wat zeg je dan bij het afscheid en wanneer ik meneer naar de afdeling breng en hem overdraag aan de verpleegkundigen? Dat is iets waar je niet voor gestudeerd hebt.’

Annerieke vertelt dat ze doorgaans bidt voor haar patiënten: ‘Met name als ik thuiskom en de dag nog eens herhaal. De ene dag is dat intenser dan de andere. Maar ik weet dat die mensen zorg nodig hebben en dat er ook voor hen gebeden mag worden.’ Margo bidt ook voor de mensen die zij dagelijks tegenkomt. Ze vertelt dat de reacties die ze daarop krijgt haar verassen: ‘Het bijzondere van deze tijd vind ik de wederkerigheid die ik voorheen minder zag. Dus als ik zeg ‘ik ga voor je bidden’, dan reageren de meest bijzondere mensen met ‘ik ook voor jou’. Die wederkerigheid tussen mensen is ontzettend fijn om te ervaren.’