Bos van Faircasso: ‘Veel mensen leven onder de armoedegrens’

Jaime Jorba Bos heeft een Spaanse vader en een Nederlandse moeder. Hij vertelt over het initiatief dat hij is begonnen onder de naam Faircasso. ‘Wij hebben acht jaar geleden een nieuwe manier bedacht om schulden sociaal te incasseren. Dat is mij niet altijd in dank afgenomen, maar je ziet dat de term ‘sociaal incasseren’ is overgenomen en dat maatschappij breed het geluid klinkt dat het anders moet. Het blijft wel vaak bij een wat vriendelijkere brief, een betalingsregeling en een linkje naar de schuldhulpverlening. Wat mij betreft is dat niet goed genoeg’, vertelt Jaime.

Zo geeft hij het voorbeeld van een ondernemer die bij hem aanklopte. ‘Er was een mevrouw met een dansschool die haar rekeningen niet meer kon betalen. De druk werd steeds verder opgevoerd door haar schuldeisers. Wij behandelden één van de vorderingen en in plaats van de druk op te voeren, ging Faircasso het gesprek aan met deze mevrouw. Wat is nu de oorzaak en het probleem van het niet kunnen betalen? Wat zou een oplossing kunnen zijn voor alle schulden? We kijken dus naar het hele plaatje en dat leidt tot een duurzame en structurele oplossing van alle betalingsachterstanden. We zijn er een paar maanden mee bezig geweest maar uiteindelijk kon de onderneming overeind blijven. Daar werd iedereen blij van.’

Jaime van Faircasso weet uit eigen ervaring dat het leven soms niet meezit. Hij heeft geen gemakkelijke jeugd gehad, zijn ouders scheidden al toen hij nog jong was. ‘Mijn vader had een restaurant en verhandelde achter de toonbank op grote schaal cocaïne. Daar ben ik op mijn 18e/19e bij betrokken geraakt. Ik wilde graag bij hem zijn. Ik wilde zijn aandacht en respect verdienen. Pas veel later zie je dat hij niet zo’n goede vader voor mij is geweest.’

Jaime gebruikt zelf ook veel drugs en opent twee horecazaken. ‘Het was altijd feest, ieder weekend xtc, cocaïne en drank. Dat heeft mij emotioneel gesloopt. Toen ben ik echt emotioneel door mijn hoeven gezakt. Op een nacht was ik zo ontzettende verdrietig, onder invloed van van alles en nog wat. Ik zat alleen in mijn eigen zaak en het was een uur of vijf, ik ben op mijn knieën gegaan en heb gevraagd: “God als U er bent, wilt U mij dan helpen?” Eerst gebeurde er niets maar de weken erna gebeurde er allemaal bijzondere dingen. Ik begon de Bijbel te lezen en ik vond het behoorlijk ingewikkeld. Ik legde het weg en later las ik een ander boek, ‘Bidden’ van Philip Yancey, over het geloof en dat raakte vervolgens echt mijn hart, dat heeft mij enorm geholpen.’

Toch ging het daarna niet van een leien dakje en geeft de Faircasso idealist toe dat hij opnieuw met een geloofscrisis kampt. ‘Als ik in de Bijbel lees over genezing of dingen die je gegeven worden als je erom bidt, vind ik dat soms moeilijk. Want heel vaak gebeurt dat niet. Er is gewoon heel veel ellende in de wereld. Ik snap met mijn hoofd dat God ons keuzevrijheid heeft gegeven, maar in mijn hart snap ik het niet altijd. Het doet mij ook heel veel verdriet. Op sommige dingen krijg je ook geen antwoord. Maar ik heb al eerder gehad dat ik er weer uitkwam en dat dingen in mijn leven weer goed kwamen. Dan denk je weer: ik had wel iets meer mogen vertrouwen in God. Soms wordt er bijvoorbeeld in de kerk gezongen dat God ervoor zorgt dat je niet wankelt. Dat krijg ik dan mijn strot niet uit omdat ik denk: Ik ben voortdurend aan het wankelen. Maar dan kijkt mijn zoon mij weer plotseling aan en zegt: “Zingen papa!”

In tijden van geloofscrisis richt Jaime zich ook graag tot het boek Prediker uit de Bijbel. ‘Ik moet altijd lachen omdat dit boek humor brengt in een serieuze zaak. Je moet wel God serieus nemen maar niet alles eromheen. Ik geloof dat er ook iets staat als: ‘Zelfs de meest wijze man snapt er soms ook allemaal niks van.’ Ik vind dat we het in de kerk soms allemaal zo goed weten, dat we de dingen te zwart/wit zien.’