Pastoor Jules Dresmé gaf steun na de MH17 vliegtuigramp

Rechtstreeks naar het interview

De pastoor van de Sint Vituskerk in Hilversum herinnert zich de dag van de vliegtuigramp nog goed. ‘Het was bloedheet weer buiten. Ik zag de ramp op het journaal en had zo’n raar gevoel. Ik werd er helemaal koud van terwijl het zulk warm weer was. Toen heb ik de burgemeester gebeld en gezegd: ‘Wat kan ik voor je doen?’. Toen hebben we de kerk opengezet als plek van rouw en stilte. Ook voor condoleance.’ Jules Dresmé gaf steun na de MH17 vliegtuigramp. Door te luisteren naar de verhalen van de nabestaanden die dagelijks over de vloer kwamen.

In de buurt van de kerk werden de slachtoffers geïdentificeerd. ‘Je zag een eindeloze stoet van rouwwagens. Ik kan er nu over vertellen zonder dat ik er last van krijg maar het komt allemaal weer boven. Toen heb ik gevraagd om de telefoonnummers van de nabestaanden als ze dat goed vonden en ben ik naar heel veel mensen toe geweest. Veertien dagen lang heb ik voortdurend gesprekken gevoerd met de mensen. Dan hadden ze tijdens de herdenkingsdienst in Hilversum tenminste één bekend gezicht dat ze zouden herkennen. Ik heb ze opgevangen van tevoren en dat was een stroom van tranen, onvoorstelbaar.’

Hoe gaf hij als een pastoor steun na de MH17 vliegtuigramp? Hoe bied je troost aan mensen in rouw? Jules Dresmé: ‘Als dit je niet aangrijpt, dan ben je van graniet of beton. Woorden van troost bieden, is vooral het beschrijven van wat mensen meemaken en wat ik daarbij voel. Maar ook de kracht van de uitbraak van hartelijkheid biedt troost. Als ik iets geleerd heb, is dat er in zo’n geval een uitbraak van hartelijkheid is, net als tijdens de beginfase van het coronavirus.’

Ineens waren er drie huizen leeg in Hilversum. Drie volledige gezinnen waren omgekomen. Als blijk van steun na de vliegtuigramp, werden deze lege huizen volgezet met bloemen en kaartjes. ‘Mensen liepen even langs bij nabestaanden om iets te brengen of om even te kijken hoe het ging’, vertelt de pastoor. ‘Hoe mooi is het dat mensen kracht halen uit die gezamenlijke liefde. Laten we vooral niet zeggen dat we dat niet kunnen. Dit komt gewoon in mensen naar boven als de narigheid zo groot is. Dan is er alleen maar liefde. Dan is er alleen maar hartelijkheid.’

Huilt God op zo’n moment ook mee? Pastor Dresmé denkt van wel. ‘Ik denk dat God meehuilt. Hij huilt mee met al het verdriet van mensen. Dat meehuilen gaat ook via mensen, Hij heeft allemaal grondpersoneel. Dus dan worden wij ingeschakeld en niet alleen wij als christenen maar iedereen. Ten diepste zijn we zo gemaakt. Het kan ook niet anders want toen God ons maakte, was het goed. En dan vind ik het mooi om dat op z’n Hebreeuws te zeggen: het was tov! Het is dan ook echt tof.’ De eerste periode na de MH17 vliegtuigramp gaf niet alleen pastoor Jules Dresmé steun aan de nabestaanden. ‘De mensen werden zo overweldigd door alle aandacht, alle hartelijkheid en liefde. Die mensen hebben dat toen mogen ontvangen.’