Ziekte bracht Denise Brand en Arend Jansen dichter bij elkaar

Rechtstreeks naar het interview

‘Het ergste is achter de rug maar ik heb nog wel een weg te gaan’, vertelt Denise Brand. Zij en haar man Arend Jansen zijn beiden rasartiesten en kwamen via een omweg bij elkaar in het huwelijksbootje terecht. Denise: ‘Ik had een huwelijk van acht jaar achter de rug en heb een tweede kans gekregen. Zo zie ik dat echt. Ik heb herstel mogen ervaren en mezelf opnieuw ontdekt. Ik heb God opnieuw leren vertrouwen, dat Hij nog steeds het beste met mij voor heeft. Dat heeft een extra dimensie aan mijn geloofsleven gegeven. En ik heb ook weer vertrouwen gekregen in de mensen om mij heen. Ik werd door mijn scheiding sterk veroordeeld door mijn omgeving. Ik begrijp hoe dat werkt hoor, want ik heb zelf ook zo gekeken naar mensen die gingen scheiden. Dan dacht ik: dat doe je toch niet? Totdat het je zelf overkomt.’

Arend Jansen is tot de scheiding van Denise een behoorlijke vrijbuiter en ziet zijn kans schoon als Denise weer single is. ‘Ik ben tot mijn 29e vrijgezel geweest en heb het gezin van dichtbij meegemaakt. Noah, de zoon van Denise, zie ik daarom ook een beetje als mijn zoon. Ik heb het van de zijlijn aanschouwd toen het misging in haar huwelijk.’ Met pretogen vervolgt hij: ‘God gaf haar een tweede kans en ik dacht: ben ik dat nou heel toevallig? Het kwam mij goed uit, heel kort door de bocht gezegd.’

Op een ochtend voelt Denise twee knobbels in haar borst. Ze besluit na een korte aarzeling toch naar de dokter te gaan en ze wordt verzocht terug te komen met haar man. Denise voelt dat dit niet veel goeds kan betekenen en wat hun grootste nachtmerrie is, wordt werkelijkheid: Denise heeft borstkanker. Hun wereld staat stil. Denise: ‘Ik zat gelijk de hele middag bij de afdeling radiologie. Het was heel, heel zwaar. Ik dacht eerst dat ik misschien geen chemotherapie zou hoeven ondergaan. Maar iedere keer kreeg ik nog slechter nieuws te horen. Tot ik uiteindelijk moest accepteren dat ik de zwaarste behandeling zou ondergaan.’

Ook voor Arend was het geen makkelijke tijd. ‘Als de dag afgelopen was dan checkte ik altijd alle deuren en of de schuur op slot was, terwijl Denise al naar boven ging. Dat was dan mijn moment dat ik echt moest huilen en ik alle pijn en indrukken van de dag even kon laten gaan. Je gaat na de uitleg over chemotherapie naar huis en wacht vervolgens tot ‘het gebouw’ instort bij wijze van spreken.’ Denise: ‘Je relatie verandert ook. Als er geen basis van liefde en vertrouwen is, is de kans aanwezig dat je elkaar niet meer terugvindt. Je lichaam verandert zo erg. Ik heb afscheid moeten nemen van een deel van mijn vrouw zijn, zo voelde dat. Bijvoorbeeld door het verwijderen van mijn borst of haarverlies. Ik ben niet meer dezelfde vrouw die ik voorheen was.’

Ze vervolgt: ‘Voor mezelf was dat al een aderlating en een stukje rouw. Ook binnen je huwelijk is dat het geval. Je wilt toch voor je partner volmaakt en compleet zijn. Dat maakt dat ik mij bijna bezwaard voel naar mijn man toe dat ik niet meer perfect ben. Voor hem voelt dat misschien niet zo.’ Terwijl ze dit vertelt, kijkt Arend naar haar alsof hij haar dit voor het eerst hoort zeggen. En dat blijkt ook zo te zijn. Arend: ‘Dat vind ik wel knap van haar dat ze dat zo zegt, maar het is ook wel verdrietig als ik dat zo hoor. Omdat ik haar perfect vind. Maar ik snap het heel goed.’

Samen hebben ze de afgelopen periode een hele intense tijd beleefd maar ook individueel moesten ze hun eigen weg afleggen. Het bijzondere is wel dat deze vreselijke ziekte Denise Brand en Arend Jansen dichter bij elkaar bracht. En waar was God in die tijd volgens Arend? Arend: ‘Ik vond God wel stil in die periode. Ik loop elke dag een ronde van een uur en dan zei ik soms: ‘U zegt niets’. Maar als ik dan weer thuiskwam en de voordeur opendeed, lagen er tien kaarten van mensen of waren er bloemen gebracht. Of mensen hadden geld ingezameld omdat Denise haar inkomen kwijt was. Dus hoezo was God stil? Hij was er altijd.’