Tijdens haar burn-out schreeuwde Jorieke Eijlers het uit naar God

Als Jorieke in 2021 een kindje verwacht, gebeurt het ergste wat een zwangere vrouw kan overkomen: een miskraam. Tot op de dag van vandaag raakt die verdrietige gebeurtenis haar nog altijd. In de tijd dat ze de miskraam krijgt, schrijft ze een column. Ze deelt een deel: ‘Omdat het mijn tweede kindje is, weet ik precies wat ik moet gaan zien op de echo. Ze zoeken een knipperend lichtje, het hartje. De verloskundige zoekt en zoekt, het zijn een paar seconden die uren lijken te duren. In die paar tellen schieten je gedachten alle kanten op: van vol hoop en verwachting, tot aan: het zal toch niet mis zijn? En dan komen de verpletterende woorden: “Het is niet goed. Er is geen kloppend hartje.” De blijde verwachting eindigt ruw en abrupt. Je weet dat het kan gebeuren, je wil het relativeren maar de rauwe rouw komt onverwacht en is zeer pijnlijk.’

Een spring in het veld, zo omschrijft Van den Bosch de presentatrice. Bij Groot Nieuws Radio interviewt ze al jarenlang mensen, en dat gaat altijd met een groot enthousiasme gepaard. Maar waar begint het levensverhaal van Jorieke eigenlijk? ‘Ik kom inderdaad over als een spring in het veld, maar ik ben ook wel een diepe denker en ik kan ook veel twijfelen. Als kind was ik al met grote levensvragen bezig, maar ook met het geloof. Hoewel ik mijn vragen had, ging ik altijd wel blijmoedig naar de kerk. Maar toen was er een crisis die op mij persoonlijk best impact had. In de kerk gebeurde heel veel. Mijn vader was er predikant, dus dat maakte het nog gecompliceerder. Het deed zoveel met mij. Ik had namelijk altijd een beetje een naïef beeld van volwassenen. Ik dacht: die snappen het leven. Die weten hoe het werkt. Ik mengde het geloof met wat mensen zeggen, doen en hoe ik daar zelf mee omging. Dat was voor mij echt wel het moment waarop ik dacht: oké, ik moet nu even al die mensen parkeren, want anders weet ik niet wat het met mijn geloof doet.’

‘Eigenlijk hoefde het niet meer van mij, maar dat had ik al een keer eerder tijdens mijn studententijd geprobeerd en dat werkte toch ook niet echt. Ik zat toen zo met mijzelf in de knoop dat ik het allemaal niet meer wist. Ik dacht: ik ga eens kijken hoe het is zonder God, maar daar voelde ik mij heel naar bij. Dat was het dus ook niet. In die tijd probeerde ik God los te laten, maar Hij liet mij niet los. Het was zo leeg zonder God. Voor mij was het in ieder geval helemaal niks. In die crisis moest ik die mensen parkeren en mij helemaal op God gaan richten. Dat was voor mij toen heel goed om mij daar als het ware ruw van af te snijden. Soms is dat nodig om weer verder te kunnen.’

‘Na mijn studententijd ben ik aan de slag gegaan bij Groot Nieuws Radio. Ik werk er al echt vanaf het begin. Het is de landelijke christelijke radiozender waar je 24/7 hele mooie gospelmuziek en vele inspirerende gesprekken hoort, waar bemoedigende woorden gesproken worden maar waar er ook veel gezelligheid is. Het is verbindend en hopelijk iets waar mensen zich thuis voelen en iets van God mee mogen krijgen. Ik heb met honderden mensen over hun geloof in God gepraat en toen in 2015 kwam mijn leven tot stilstand. Ik kwam in een fikse burn-out terecht. Achteraf gezien was het meer een soort identiteitscrisis, waarbij ik mij afvroeg wie ik eigenlijk was als alles weg zou vallen. Ik kon toen eigenlijk niets meer: niet meer werken, niet meer sporten en ook mijn sociale leven kwam stil te staan. Maar ik wilde dat niet accepteren. Ik ging nog harder werken en nog meer sporten. En toen brak er een grote crisis uit bij Groot Nieuws Radio. Dat heeft heel veel met mij gedaan. Daarna was het snel klaar.’

‘Ik was echt een hoopje ellende en ik kon alleen maar huilen. Je vraagt jezelf af wat er gebeurt en wat er aan de hand is: waarom ben ik de hele dag aan het huilen? Waarom ben ik zo moe en zie ik geen licht meer? Het werd steeds donkerder. Als eerste snap je zelf al niet wat er met je aan het gebeuren is en wil je dat eerst nog heel erg bevechten. Het kostte veel tijd en therapie. Maar wat denk ik écht het meest geholpen heeft, is dat ik er in die diepte achterkwam dat ik er nog steeds mocht zijn. Ook al deed ik op dat moment niks meer en nog steeds was ik oké. Dat klinkt nu misschien wat makkelijk, maar dat was natuurlijk een heel groot proces. In die diepte vond ik God. Daar ben ik nog steeds heel erg dankbaar voor.’

‘Op een gegeven moment schreeuwde ik uit naar God: “Wat moet ik nu? Hoe diep moet ik nog vallen?” Het was zo zwart en zo donker dat ik geen levenslust meer had. De dokter vroeg een keer of ik misschien niet aan de antidepressiva moest. Mijn moeder vroeg een keer of ze zich geen zorgen over mij moesten maken. Het was niet dat ik dood wilde, maar ik wilde op dat moment ook niet leven. Dat schreeuwde ik uit naar God en voor mijn gevoel zei Hij toen: “Zoek mij nu. Je moet Mij nu zoeken.” Ik voelde dat zo sterk in mijn hart dat ik dacht: ik ga God zoeken. Ik ben enorm veel gaan bidden, wandelen, lezen en bezocht ook een klooster. De intimiteit die ik in die periode met God had, heb ik daarna nooit meer gehad. Het was écht God en ik. Ik heb daarin zoveel mogen ontvangen.’

Zie jij het leven misschien niet meer zitten? Bel dan met onze HOOPlijn. Je kunt de HOOPlijn bellen na elke uitzending op zondag en op iedere doordeweekse avond van 19.30 tot 20.30 uur. Daar vind je een luisterend oor.