Thejon Bos legt uit wat Pasen is

Rechtstreeks naar het interview

‘Pasen betekent voor mij: God is er ook nog. Ook als je het niet meer verwacht of gedacht had’, vertelt de dominee aan het begin van zijn uitleg. ‘Als je met Pasen moet preken dan ben je een soort schilder die zijn plafond moet witten, maar hij kan er net niet bij. Het is het allemaal net niet. Je cirkelt rondom een geheim dat zo’n andere werkelijkheid betreft, het overstijgt je vermogen om het te begrijpen.’

Als de dominee er dan toch iets persoonlijks over moet zeggen dan kijkt hij naar waar zijn eigen leven in het verhaal van Jezus ‘is opgenomen’. Thejon: ‘De Goede Vrijdag is mij en deze wereld niet vreemd. Kijk naar de Oekraïne, daar zie je de ontsteltenis van de Goede Vrijdag. Het is één grote duistere bedoening geworden, je denkt: hier eindigt alles. Alles is voorbij. Jezus belichaamde dat waar iedereen op hoopte en dat eindigt dan. Voor mij is Pasen: God die in het donker hangt, en die dus in het donker van deze wereld en mijn leven niet ver weg is.’

Wanneer Jezus in die donkerte komt, zal het leven van de dominee en het leven hier op aarde ‘door alle ontsteltenis terechtkomen’. Thejon: ‘Door die Goede Vrijdag heen komt het goed. Maar die is waarachtig niet makkelijk. Dat alles eindigt vind ik niet makkelijk. Maar de dood heeft niet het laatste woord. Kijk, Pasen kan ook een soort gladstrijker worden, zo van: Er is een heleboel ellende, maar gelukkig, de Heer is opgestaan. Mij lukt dat niet. Maar zo heel af en toe valt mij er iets van binnen. Aan Hem is het laatste woord, God is er ook nog.’

‘Ik stond laatst aan het graf van mijn vader. En dan zie je een kist in een kuil zakken van iemand waar je intens van hebt gehouden. De dominee zegt dan: “Ik geloof in de wederopstanding van het lichaam.” Op dat moment vind ik dat heel ingewikkeld. De zondag erop gaf ik in de dienst een lied op, een Paaslied, en het valt mij opeens te binnen. Dat ik denk: Het is nog waar ook! Het is waar. Op zo’n moment overvalt mij de pijn van de dingen die voorbijgaan en het gemis, dan zou ik weleens willen dat ik een laatje kan opentrekken en kan zeggen: “Ja maar het is Pasen geworden.” Maar soms valt dat mij dan dus toch te binnen, dat ik kan zeggen: “Maar God is er ook nog, ook voor mijn vader die daar ligt in zijn kist.”‘

Dat Thejon nu dominee is, was niet iets waar hij vroeger van droomde. Hij ging liever naar voetbal en ging met steeds meer tegenzin naar catechisatie. ‘Toen onze dominee vertrok kwam er een jonge student catechisatie geven en toen besloot ik het nog één kans te geven. Eindelijk was er toen iemand die mijn ongeloof begreep. Daar ontstond iets heel moois. Hij wekte mijn interesse voor theologie. Niet met het idee om dorpsdominee te worden want het beeld dat ik daarvan had strookte niet met mijn gewoonte om Champions League voetbal te kijken met een fles bier. Maar ik merkte dat ik toch zo van de kerk ging houden dat ik mij daaraan wilde geven.’

Op een gegeven moment worstelt Thejon wel met zijn nieuwe bediening als dominee. ‘Het wekelijkse proces van diensten voorbereiden werd erg intensief omdat ik dan bij het maken van mijn preek bij iedere zin dacht: Als jij die nou hoort daar in de tiende bank, dan doe ik toch geen recht aan jouw puinhoop? Dat brak mij op. Ik lag fysiek wakker en voelde mij tekortschieten in de relaties die ik had met mensen.’

Het verbaast de dominee dan ook dat mensen het idee hebben dat dominees de waarheid in pacht hebben en nooit worstelen met vragen. ‘Jezus stierf met een vraag. Ik denk dat Jezus in mijn vragen veel dichterbij is dan in wat ik weet. Maar ik wilde wel struikelend verder mogen kunnen en dat kon niet met de intensiteit die ik ervoer in het wekelijkse voorgaan. Nu ik sinds een jaar tijd weer in de kerk zit en niet voor hoef te gaan merk ik dat God weer zoveel genadiger voor mij is geworden. Psalm 42 is een dierbare psalm voor me. Het is eigenlijk de reden dat ik dominee heb durven worden. Dat komt door dat woordje ‘dorst’, dat is ook geloven. Geloven in de gestalte van dorst hebben naar God. Want dat betekent eigenlijk dat je Hem niet hebt, maar je verlangt er wel intens naar. Ik dacht eigenlijk altijd dat dat te weinig was, dat je wat moet hebben. Ik ben denk ik meer de dominee van de dorst en het verlangen.’