Tanya en Vladik zijn gevlucht uit Oekraïne vanwege oorlog

Rechtstreeks naar interview Lely Zorggroep en interview Tanya en Vladik

Gastheer Jan van den Bosch begint de uitzending door te vertellen wat hij zelf heeft kunnen betekenen aan het begin van de oorlog in Oekraïne. ‘Voor stichting Joni and Friends ben ik verantwoordelijk voor de gehandicaptenzorg in Oekraïne en Roemenië. Ik vroeg hen of ik iets kon betekenen. Ze vertelden mij dat ze heel veel kwetsbare mensen hadden in schuilkelders zonder eten en vol wanhoop. Uiteindelijk zijn er nu zo’n driehonderd van hen in Nederland aangekomen. Dat was een hele klus maar het is ongelofelijk om te zien hoeveel mensen er in beweging zijn gekomen. Zo zitten hier nu ook twee mensen waar ik nauw mee samenwerk’, doelt de presentator op zorgbestuurder Hendrik Jan van den Berg en manager Lenie Hoogendoorn.

Van den Berg vertelt: ‘Uiteindelijk kun je een hele rationele afweging maken of zoiets wel of niet kan, maar je kunt ook je hart laten spreken. Dat laatste hebben wij gedaan en we hadden inderdaad geen plek, onze verpleeghuizen liggen vol, máár we zijn een plek gaan zoeken. Samen met de partners in de stad en de gemeente Rotterdam zijn we op zoek gegaan naar locaties. Dat is uiteindelijk gelukt. Tussen de aanvraag en de eerste gehandicapte vluchteling die overkwam zat slechts één week.’

Lenie vertelt hoe ze het gebouw gebruiksklaar hebben weten te maken voor de vluchtelingen uit Oekraïne. ‘We hebben met heel veel vrijwilligers en steun uit de omgeving gezorgd dat er hoog/laagbedden kwamen voor mensen met een beperking, dat er rolstoelen en koffiezetapparaten kwamen. Dat er qua bed, bad en brood voorzieningen beschikbaar kwamen zeg maar. Met heel veel liefde is daar voor gezorgd.’

De Zorggroep is christelijk en zag het dus ook als een plicht om deze zorg op zich te nemen. ‘Als je kijkt naar de christelijke roeping die wij ervaren, dan gaat het daarbij vooral om ons gedrag. Het mooie was echt dat de vrijwilligers in de rij stonden. We hebben aan niemand hoeven vragen of ze ook wilden komen want ze stonden er toen het nodig was. We willen in de praktijk de helpende hand bieden naar het voorbeeld dat Jezus ons zelf gaf. Het is wel een enorme opgave die bovenop de coronaperiode komt, die nu nog een beetje doorloopt in de zorg. Onze zorgmedewerkers zijn moe en de samenleving is moe. We ervaren dit dan ook als een opdracht die we mogen doen, het verwonderlijke is dan ook dat ze dit willen doen’, zegt Van den Berg.

Tanya vluchtte samen met haar zoon Vladik vanwege de oorlog in Oekraïne vanwege de oorlog. Ze vertelt hierover in de uitzending. En ook over haar zoon die een verstandelijke beperking heeft. Hij heeft het denkvermogen van een achtjarige. ‘Mijn zoon is nu twintig en tijdens zijn geboorte zijn zijn hersenen niet goed ontwikkeld. De dokters zeiden dat hij nooit zou kunnen lopen, praten en zelfstandig zou kunnen eten. Hij heeft daarnaast epileptische aanvallen. Maar ik ben erg blij met hem. Hij vormt geen enkel probleem voor mij, hij is echt een wonder van God. Toen de bombardementen begonnen waren we zo bang. We hebben onze spullen gepakt en zijn begonnen te bidden of God ons wilde beschermen. Elke dag hoorden we vliegtuigen overkomen en op de wegen zagen we alleen maar tanks. ‘s Avonds verscholen we ons in schuilkelders. We troosten ons met Gods Woord, alleen God geeft vrede. Juist de Psalmen waren een grote troost voor ons. We herinnerden ons hoe David zijn vijanden tegemoet trad en hoe God hem beschermde. De Psalmen begonnen daardoor echt te leven. We hadden nooit vijanden.’

Tanya hoopt dat de wereld Poetin stopt, omdat ze anders bang is dat hij de rest van de wereld ook zal aanvallen. ‘Bid alsjeblieft voor het Oekraïense volk. God vecht voor ons en staat achter ons. Veel mensen die voor de oorlog geen Bijbel lazen of tot God baden doen dat nu wel. Iedereen bidt nu.’