Susanne Annot: ‘Door het sterven van Matthijs is mijn geloof opnieuw geboren’

Rechtstreeks naar het interview

‘Samen knokken we ons erdoorheen’, zei Susanne destijds toen ze haar zoon in de uitzending vergezelde. Maar hoe is het sindsdien met haar gegaan? Susanne vertelt: ‘De laatste weken met Matthijs waren heel intens. We zijn elkaar blijven vasthouden. We zagen dat hij steeds zieker werd. Hij kon niet meer. Op een gegeven moment besloten we te stoppen met toedienen van zuurstof en eten. Uiteindelijk is hij heel vredig, met ons allemaal om zich heen, ingeslapen.’

De begrafenis was een bijzondere aangelegenheid. ‘Het was eigenlijk een feest’, merkt Jan van den Bosch, één van de vele aanwezigen, op. Susanne: ‘Ja dat klopt, want we weten waar Matthijs is. We weten dat hij nu het mooiste leven heeft dat hij maar kan leiden. Aan de andere kant is er ook het rouwen. In mijn speech zei ik ook: ‘Ik zou wel willen schoppen, willen slaan, willen bijten als iemand nu nog zegt: “Wat fijn hè, dat Matthijs in de hemel is”. Want dat doet pijn, dat frustreert, dan schreeuwt mijn moederhart het uit. Dat is natuurlijk niet wat je wilt, je wilt niet dat je kind in de hemel is. Hoe prachtig het daar ook is. Het is heel ambivalent. Aan de ene kant was het feestelijk maar ook zo, zo verdrietig.’

Susanne en haar man Marco verwerken het overlijden van hun zoon beiden op een andere manier. Ze besluiten dan ook om los van elkaar de tijd te nemen voor hun individuele proces hierin.  ‘We waren zo ver van elkaar verwijderd geraakt dat we besloten om iets ingrijpends te doen. Marco is eerst vier weken alleen weggaan, zonder contact. Daarna ben ik vier weken alleen op reis geweest. Mensen vroegen ons: ‘Gaan jullie dan scheiden?’. Maar dat was juist niet de intentie. De intentie was om eerst terug te keren naar onszelf en van daaruit te kijken wat we samen hadden’, vertelt Susanne.

Susanne gaat naar een camping waar zij zichzelf in de stilte flink tegenkomt. Zelfs het geluid van de natuur klinkt haar niet fijn in de oren. Susanne: ‘Ik was zo bang. Ik werd bang van het geluid van ritselende bladeren in de wind, bang van de vogels die zoveel lawaai maakten. Ik zat daar in mijn eentje op die camping, bang van het alleen zijn. Zittend voor mijn camperwagentje dacht ik: God, wat moet ik nou met mijn leven? Is dit het dan?

Maar op een gegeven moment voelde ik als het ware in mij hameren: ‘Ik ben bij je, altijd’. Ik heb daar een aantal uren op lopen kauwen. De volgende dag scheen de zon en dacht ik: Ja, wat maak ik mij druk? Hij is bij me, altijd. Kom op! Ga je gang, Suus. Ga jezelf weer ontdekken. Ontdek wie je bent zonder dat je de moeder van Matthijs bent of de vrouw van Marco. Wie ben je zoals God jou bedoeld heeft?’

Deze ervaringen brengen een kentering teweeg in de relatie tussen Susanne en haar man. Ze komen weer dichter bij elkaar. Het proces waar Susanne na de dood van Matthijs doorheen gaat, brengt nog meer inzichten met zich mee. Die uit ze ook door te schilderen. Zo maakte ze een schilderij van een prachtige pauw. ‘Eén van de betekenissen van de pauw in het oude christendom is onsterfelijkheid. Het is het onsterfelijke dat wij mogen hebben door in God te mogen leven. Het staat ook voor het nieuwe in mij. Ik kwam erachter dat door het sterven van Matthijs mijn geloof in God opnieuw is geboren. Dat zit ook in mijn schilderij van deze pauw. Zoveel meer dan ooit vertrouw ik nu op Gods plan. Dat is ook waarom ik niet angstig ben in deze tijd’, zegt Susanne Annot tot slot hoopvol.