Ruud Eijkhout: ‘Ik heb de dood in de ogen gekeken’

Rechtstreeks naar het interview

‘Er is plaats voor 250 mensen in het “dorp” van De Hoop’, vertelt de voorzitter van de raad van bestuur Jaap de Gruijter. ‘We helpen daarnaast meer dan 4000 mensen die we bezoeken of die naar ons toekomen. Veel mensen hebben een dubbele diagnose, dus verslavingsproblematiek én psychische problemen. Maar we zijn met de tijd ook mensen gaan behandelen die alleen psychische problemen hebben. De jongste is 8 en de oudste is 88 jaar oud, in die range zitten we.’

De Hoop probeert licht te brengen in een wereld die naarstig op zoek is naar een beetje hoop en vrede. ‘Ik denk dat het niet voor niets is dat we die naam hebben gekregen. Het biedt perspectief en is tegelijkertijd ook een opdracht’, zegt Jaap de Gruijter enthousiast. Naast hem zit Ruud Eijkhout, een ervaringsdeskundige in de verslavingsproblematiek en voormalig cliënt bij De Hoop. Ruud vertelt waar het bij hem misging: ‘De scheiding van mijn ouders heeft een hele diepe impact gehad op mijn leven als kind. Ik was op zoek naar iets wat de pijn van die scheiding kon dempen. Ik kwam bij vrienden terecht die mij mijn eerste blowtje aanboden en daarmee ging er een wereld voor mij open.’

Vanwege het blowen hoefde Ruud even niet meer aan de pijn te denken en werd hij steeds nieuwsgieriger naar wat er nog meer op dat gebied te halen viel. Ruud vertelt: ‘Je gaat vervolgens mee in het uitgaanscircuit en uiteindelijk ben ik 23 jaar lang zwaar verslaafd aan drugs geweest. Ik heb de dood in de ogen gekeken en ben alles kwijtgeraakt. Mijn huis, mijn vriendin, mijn auto en het ergste van alles: mijn eigenwaarde. Er werd tegen mij gezegd dat ik was uitbehandeld en dat ze zich geen raad meer met mij wisten.’

Toch komt Ruud uiteindelijk op een bijzondere manier tot bekering. ‘Ik heb God leren krnnrn doordat iemand drie keer, drie dagen achter elkaar, tegen mij zei dat God een missie met mij had. De dag erop vroeg een goede vriend: ‘Ruud ga je morgen mee naar de kerk?’ Ik kende heel die God niet. Ik ben er niet mee opgevoed. Sterker nog, ik vond mensen die naar de kerk gingen vroeger altijd hele aparte mensen. Maar die dag dat ik werd uitgenodigd heb ik mijn leven daadwerkelijk aan de Heer gegeven. Een jaar daarna ben ik gedoopt. Maar ik moest daarna alsnog naar De Hoop. Want na mijn doop is het weer fout gegaan met mij. Ik stond eigenlijk nog met één been in mijn oude leven door mijn trots en koppige houding. Dan dacht ik: ‘Ach, het zijn toch mijn vrienden’. Zo viel ik weer terug in mijn oude leven. De radicale keuze om te stoppen was er nog niet en die heb ik wel genomen op de dag dat ik aankwam bij De Hoop. Het was een moeilijke stap maar het is de beste keuze ooit geweest. Ik heb toen een radicale keuze gemaakt. Ik heb mijn huis in Rotterdam-Oost opgezegd, kwam met twee tasjes kleding aan bij De Hoop en heb gekozen voor een volledige bekering.’