Robbie Hageman, deelnemer ‘Kamp Van Koningsbrugge’

Rechtstreeks naar het interview

De kickbokser is nuchter. Misschien zelfs wel té, vindt hijzelf. Plannen is niet zijn ding. Winnen wel. Hij houdt van competitie en het woord ‘verlies’ komt niet voor in het woordenboek van de Brabantse Robbie Hageman. Dat is ook duidelijk te zien in het tv-programma ‘Kamp Van Koningsbrugge’, waar hij aan deelneemt. In het programma en als je met hem spreekt, komt hij bijna laconiek over, zo ontspannen staat hij in het leven. Maar dat is hij niet. Zijn geheim is iets anders.

Als we hem spreken, heeft hij net een flinke tik gekregen tijdens een sparsessie in zijn eigen sportschool ‘Out of the Boks’ in Valkenswaard. Glimlachend buigt hij iets naar voren om met enige trots zijn blauwe oog te laten zien. Wanneer je niet beter weet, zou je denken dat Robbie Hageman een echte vechtersbaas is. En dat is hij ook, maar dan alleen professioneel gezien. Als persoon is hij de rust zelve en maakt hij zich niet snel zorgen. En dat terwijl hij daar alle reden toe zou hebben, gezien zijn gezondheid. Zijn geheim? ‘God!’, zegt hij direct met zijn Brabantse accent, net zoals in de aflevering van ‘Kamp Koningsbrugge’ afgelopen week. ‘Maar dat is eigenlijk geen geheim. Mensen zouden dat eens moeten ervaren.’

De 30-jarige kickbokser heeft een kwaadaardige tumor in zijn hoofd en is daaraan geopereerd. Voor het grootste deel is de tumor verwijderd, maar medisch gezien is de verwachting dat de tumor weer zal gaan groeien en dat is in de afgelopen periode ook gebeurd. Binnenkort moet Robbie weer onder het mes. Het was Robbie’s droom om mee te mogen doen aan ‘Kamp Van Koningsbrugge’ en dat is hem gelukt. Robbie legt zijn huidige medische conditie uit: ‘De tumor kan nooit helemaal worden weggehaald. De dokter zei: “Je moet het vergelijken met een blik verf dat je ergens neergooit en overal zitten dan verfspetters. Je kunt wel een gedeelte opruimen maar niet alles. Je hebt altijd nog wel spetters die achterblijven.” Zo is dat ook met de tumor.’

Hij praat heel feitelijk over zijn gezondheid en hij zegt eerlijk zijn situatie soms een beetje weg te lachen. Hij vindt zichzelf wel een ‘lolbroek’. Toen hij twee jaar geleden op de OK onder het mes moest en er een chirurg en acht dames om hem heen stonden, grapte hij tegen de chirurg: ‘Zo, je hebt een mooi vak dat je zo tussen acht knappe dames staat!’ De stoere kickbokser laat niet snel zijn ware emoties zien, omdat hij zijn dierbaren daar niet mee wil belasten. Maar hij had toch wel even een potje gejankt toen hij hoorde dat de tumor terug was. Wel in z’n eentje. ‘Als ik kijk naar m’n ouders. Die hebben het al zwaar genoeg met dit, als ik dan bij de pakken ga neerzitten, is dat alleen maar zwaarder voor hen. Nee, m’n familie zal me niet zo snel zien huilen. De dag dat ik sterf, wil ik dat mensen zeggen: “Die jongen is altijd tevreden geweest en hij heeft daar nul problemen mee gehad.”’

Hageman gelooft dat Gods plan groter is dan dat van ons, dus ook voor zijn leven en dat verkondigt hij naar buiten toe. ‘Ik sta achter mijn woord, Gods woord eigenlijk. Wat bij de doctoren niet mogelijk is, is misschien wel mogelijk bij God. Alles is sowieso mogelijk bij God. Het is gewoon afwachten. Weet je, ik wilde m’n comeback maken, toen kreeg ik een klap en bleek er een tumor in m’n hoofd te zitten. Dus ‘nooit meer boksen’ werd er aangegeven. Ik werd weer fit, wilde weer gaan boksen en toen kwam corona. Dus elke keer als het boksen weer kon, gebeurde er iets. Is dat dan niet gewoon een teken van Boven dat ik niet meer moet boksen? Denk het wel. Zo zie ik dat. Dus ik ga stoppen en doe nog één afscheidspartij en dan is het ook goed geweest. Dan gooi ik de handdoek in de kickboksring en heb ik weer een nieuwe uitdaging voor ogen: ‘Kamp Van Koningsbrugge’.’

Door zijn ziekte leeft Robbie meer bij de dag en ziet dat God hem in veel opzichten heeft gezegend in zijn leven. ‘Ik ben er alleen laat, te laat – ach, te laat is het nooit – achter gekomen dat de zegeningen van God waren. Dat is dan mijn optiek hè, want een niet-gelovige zal misschien zeggen: “Die jongen is op z’n hoofd geslagen en die is ineens in God gaan geloven”, maar zo is het helemaal niet gegaan. Ik zat in de cel – onterecht en zou volgens mijn advocaat zeker een jaar zitten vanwege medeplichtigheid – en kwam er na drie dagen weer uit. Ik had in de cel tegen God gezegd dat ik naar de kerk zou gaan als ik uit de gevangenis zou komen en dat heb ik gedaan. Ik geloof echt in God en dat Hij mij gehoord heeft.’

‘Ik verwacht dat ik het eeuwige leven heb’, vervolgt Robbie. ‘Het enige jammere is dat ik drie jonge kinderen heb en dat als ik zou sterven hen zo jong zou moeten achterlaten. Ik geloof dat het leven Christus is en sterven winst. Filippenzen 1:21. Dat is mijn lijftekst, maar ik ga ervanuit dat ik nog een hele tijd te leven heb. Dat de dokter daar niet van uitgaat, dat is zijn ding. Ze zijn er ook nooit vanuit gegaan dat ik ver zou komen in de kickbokswereld en ik heb de grootste podia gehaald. Ik heb als enige 16-jarige in Japan gevochten en ben tot het beste team ter wereld gekomen, ‘Glory’. Ook ben ik een sportschool begonnen en het ledental ging in vogelvlucht omhoog. Ik geef nu de bekendste mensen van de wereld les: Athina Onassis, een multimiljardair, Conor McGregor van UFA (United Fighers Academy). Omdat de sportschool zo goed liep, wilde ik eigenlijk al eerder stoppen met boksen maar nam nog een laatste contract aan. De eerste partij die ik deed, ging ik knock-out en op de hersenscan zagen ze de tumor. Had ik die wedstrijd niet gedaan, dan was ik er niet achter gekomen. En ja, en nu zitten we hier.’

Hoe kunnen Robbie en zijn vrouw ondanks de omstandigheden de rust en het vertrouwen vinden? Chantal: ‘Hoe ik dat doe? Beetje moeilijke vraag eigenlijk. Ik zie vanzelf wel wat er op me af afkomt en ik ga ervan uit en hoop dat Robbie een aantal jaren bij ons mag zijn. God bepaalt uiteindelijk wanneer Robbie heengaat en dan hoop ik dat Hij mij de kracht geeft om door te kunnen gaan met drie kinderen.’ Robbie: ‘Zij gelooft wel anders dan ik hoor, maar ze is heel relaxed. Ik heb een innerlijke rust en dat is eigenlijk perfect want ik maak me nergens zorgen over.’ Is dat zijn ontspannen karakter of omdat hij zoveel vertrouwen in God heeft? Vol overtuiging antwoordt hij direct: ‘Omdat ik zoveel vertrouwen in God heb. Dat is gewoon zo. Laatst ging door omstandigheden een vlucht vanuit Turkije niet door en dan denk ik: dat heeft zo moeten zijn, want achter alles zit een reden. Dus ik kan me wel druk gaan maken, maar voor wat? De kans is groter dat ik morgen tegen een boom aanrijd met m’n telefoon in m’n hand dan dat ik morgen er niet meer ben vanwege die tumor. Bij wijze van hè, toch? Dan kan ik me wel druk maken maar waarvoor? Als je dagelijks je Bijbel leest, dagelijks ermee bezig bent, eigenlijk 24/7 je afvraagt wat God ervan vindt, leef je ook wel makkelijk eigenlijk.’

Volgens Robbie draait het in het leven om het leven, het eeuwige leven ‘want we zijn hier maar tijdelijk.’ Robbie hoopt met zijn geloof anderen aan te moedigen. Dat doet hij heel duidelijk ook naar andere deelnemers en instructeurs van het programma ‘Kamp Van Koningsbrugge’. ‘Al zou ik maar twee mensen kunnen bemoedigen – m’n vader en moeder zijn er al twee, die hebben we al bereikt – is het voor mij al winst. Sommige mensen zijn heel erg tegen, dat kan. Maar dan zeg ik: baat het niet dan schaadt het niet. Probeer het eens, lees eens een keer de Bijbel. Je gelooft wel in de wetenschap? Je gelooft wel in Pluto of Mars? Heb je die planeten dan wel gezien? Ja, op een foto. Maar het is toch niet voor niks dat het het grootste geloof van de wereld is? En de bekendste persoon is, denk ik nog steeds, Jezus en de Bijbel is het meest gelezen boek. Dat zijn toch ook allemaal feiten? Dus ja. Geloof is voor mij belangrijk. Misschien blijf ik daarom wel zo rustig. Zeker de laatste tijd.’