Pellegroms hebben hart voor jongeren

Kwetsbare en eenzame jongeren, soms zonder toekomstperspectief, hebben al sinds 2010 hun hart. Jeugdwerkers Jonathan en Jeanine Pellegrom zetten zich dagelijks voor hen in. Dat doen ze namens Youth for Christ. Hoewel we in een voortvarend land leven, vertelt Jonathan soms te schrikken van wat hij aantreft. ‘Hoe beter je de jongeren leert kennen en de verhalen achter de voordeur ontdekt, hoe meer je ervan schrikt van wat er op een paar kilometer van je woonplaats gebeurt.’
Jeanine noemt vervolgens een paar voorbeelden van situaties waar de jongeren die zij spreken mee te maken hebben. ‘Zeker na de coronatijd, zijn jongeren heel eenzaam. Ze zijn heel alleen en veel achter hun schermpje te vinden. Maar de jongeren in Rotterdam die wij spreken, maken wel ietsjes meer mee. Ze zijn getuige van geweld, schietpartijen en drugs. Het gebeurt gewoon op straat en bij hen thuis.’

‘We worden echt geraakt door die gebrokenheid die we zien en tegelijkertijd ook door de geestelijke nood’, merkt Jonathan op als hem gevraagd waarom hij en zijn vrouw dit werk doen. ‘Wat we ook zien, en ook hopen, is dat God het antwoord kan zijn in die gebrokenheid. Het is echt het hart voor jongeren, juist in die gebrokenheid, wat ons drijft om in hun leven te investeren. Het is ons verlangen dat jongeren echt zichzelf kunnen zijn bij ons en dat we een tweede huis voor hen zijn’, vult Jeanine aan. ‘En dat de jongeren daadwerkelijk kunnen zijn zoals ze diep van binnen zijn. Daarin wil je investeren.’

Jonathan is als het ware ervaringsdeskundige en kan zich goed verplaatsten in jongeren. Het feit dat Jonathan in zijn puberteit in een burn-out terechtkomt, is dan geen verrassing. ‘Ik ben zelf heel ernstig ziek geweest. Eigenlijk ongeneeslijk ziek. Als kind had ik hele ernstige epilepsie. Kort daarna werd mijn moeder ziek. Ze had een hersentumor en overleed toen ik veertien jaar oud was. Dat zorgde ervoor dat ik heel diep zat als tiener.’ Het verlies van zijn moeder zorgt ervoor dat Jonathan in een geloofscrisis terechtkomt. ‘Het was voor mij heel complex. Ik weet nog goed dat ik op de dag van moeders begrafenis ‘s avonds in bed lag en er een vraag was die continu terugkwam in mijn hoofd: waarom God ben ik wel beter gemaakt door U en waarom zij niet? Ik kreeg er geen antwoord op. Er kwamen geen mooie lichtflitsen uit de hemel. Op het moment dat ik in slaap begon te vallen, nestelde zich een laatste gedachte in mijn hart: hoe kan je nou op een God vertrouwen die dit soort dingen toelaat?’

Al lang voordat zijn moeder overlijdt, krijgt Jonathan te maken met zware epileptische aanvallen. ‘Toen ik kind was, bleven die aanvallen tot ‘s nachts beperkt. Maar op het moment dat ik naar de middelbare school ging, vonden ze ook overdag plaats. Het was al snel dat ik gemiddeld drie of vier aanvallen per dag kreeg, waarbij je ook echt buiten bewustzijn raakt en helemaal van de kaart bent.’ Toch zou Jonathan hiervan herstellen. ‘Dat was echt een wonder van God, al duurde het wel een paar maanden bij mij voordat ik realiseerde dat dat echt gebeurd was. Het was heel bijzonder verlopen. Heel veel mensen waren in die tijd voor mij aan het bidden en ik was bij een neuroloog geweest voor een second opinion. Die schrok enorm en dacht dat ik een hersentumor had. Ik kreeg van hem een medicijn. Hij zei: “We gaan dit rustig opbouwen en voor jouw verwachtingen: dit gaat de boel niet oplossen maar wél verminderen.” Maar het werkte direct, want het was helemaal weg. Hij zei: “Dit kan medisch niet, het is onmogelijk. Maar ja het werkt, dus laten we er maar mee doorgaan.” In het begin dacht ik zelf: die medicijnen werken niet. Maar nadat er een paar weken geen aanvallen meer plaatsvonden, daalde langzaam het besef dat God een wonder gedaan heeft.’

Jonathan geneest op wonderlijke wijze van zijn epileptische aanvallen, terwijl zijn moeder sterft. Een geloofscrisis volgt, maar toch komt Jonathan hier uit. Ondanks dat zijn waarom-vragen niet beantwoord worden. ‘Het verhaal neemt een onverwachte wending. Toen we elkaar leerden kennen, kregen we op ons hart om ons leven fulltime voor God in te zetten als zendeling en er voor jongeren te zijn. Daar was flink wat vertrouwen voor nodig. Eigenlijk had ik in die periode van mijn leven al die waarom-vragen zo ver weggestopt dat ik niet eens meer doorhad dat ze er nog zaten. Dus eigenlijk pas jaren later toen we al heel veel wonderen meegemaakt hadden, samen met God in voorziening, en een heel avontuur van vertrouwen achter de rug hadden, realiseerde ik me pas dat die waarom-vragen er nog steeds waren.’

Als het om vertrouwen gaat, hebben Jeanine en Jonathan een bijzonder verhaal te vertellen als het gaat over een woning. Jeanine: ‘We wilden heel graag met onze poten in de modder staan. Dus wij dachten: wij gaan het jongerenwerk doen, dus willen we ook in het leefgebied van de jongeren zijn. We kregen van iemand een ton geleend, die vervolgens zei: “Ga maar een huis kopen.” Wij dachten: wauow, wat bijzonder! Maar binnen een paar maanden kwamen wij, en andere bewoners uit het blok, erachter dat we waren opgelicht. Er bleken enorme funderingsproblemen te zijn. Als je het dan hebt over vertrouwen, was dat een groot drama. We waren daar neergezet om aan het werk te gaan en dan heb je een huis dat niet werkt. Gelukkig is dat goed gekomen.’

Onlangs verscheen van de hand van Jonathan het boek ‘(On)volmaakt vertrouwen.’ Waarom viel de keuze op die titel? ‘Het is eigenlijk de grote les die die ik de afgelopen veertien jaar leerde. Mensen zeggen wel eens: “Wauw, wat een vertrouwen heb jij op God!” Maar vervolgens merk je dat je zo te maken hebt met hoogte- en dieptepunten. Ik kwam er midden in het verhaal ook achter dat ik God eigenlijk diep van binnen helemaal niet vertrouwde. Ik heb dat samen met God echt doorgeworsteld en aangepakt. Aan het einde van het proces, zat ik met een vriend van mij. We waren samen aan het terugkijken op alle hoogte- en dieptepunten, toen daar zo’n uniek moment kwam dat God duidelijk tegen mijn sprak. Hij zei terwijl we op dat moment aan het terugkijken waren: “Zie je wel dat Ik te vertrouwen ben?” Dat vind ik zo mooi. Ondanks mijn ongeloof en twijfels, hoogte- en dieptepunten, blijft God altijd trouw. Dat is eigenlijk ook de kernboodschap van het boek. Het draait niet om de onvolmaaktheid van ons vertrouwen, maar het gaat om Zijn volmaakte trouw en dat dat de basis is onder je avontuur van vertrouwen samen met Hem.’