Eline en Michiel Nap: Niet volmaakt, wel volwaardig
Toen Michiel en Eline Nap elkaar al jong trouw beloofden, ‘in voor en tegenspoed, in ziekte en gezondheid’, konden ze niet dat een paar jaar later hun leven volledig op zijn kop kwam te staan. In 2014 kreeg Eline uit het niets een epileptische aanval en bleek ze een hersentumor te hebben. Een donderslag bij heldere hemel. In gesprek met Jan van den Bosch vertellen ze hoe ze hiermee omgingen en hoe het nu met hen gaat.
Eline: ‘Ik had me er nooit mee bezig gehouden dat ik ziek zou kunnen worden. Ik dacht altijd: dat overkomt mij niet, ik ben kerngezond. We hadden net ons derde kindje gekregen toen ik die hersentumor bleek te hebben. Ik had voor die tijd nergens last van gehad, geen hoofdpijn, geen uitval. Het was heel onwerkelijk.’
Achtbaan
Eline vervolgt: ‘Het was een achtbaan, van de ene naar de andere afspraak in het ziekenhuis. Dat hele terrein was onbekend voor ons. Het was een gekkenhuis.’ Michiel: ‘We zaten eigenlijk allebei op ons eigen eilandje. Eline was aan het overleven, herstellen, rusten. Ik werkte hard en moest alles organiseren, ook voor de kinderen. Op een gegeven moment liep er geen brug meer tussen onze eilanden. We merkten dat we moesten zoeken naar hoe we weer die verbinding met elkaar kregen.’
Nieuwe hemel
Eline: ‘Ik heb heel veel zorg en hulp nodig, dat vond ik tegenover Michiel en de kinderen heel moeilijk. Het voelt soms alsof de kinderen geen volwaardige moeder meer hebben. Als ik me heel erg beroerd voelde keek ik zó uit naar de hemel en de nieuwe aarde waar er geen pijn meer is. De grootste worsteling was: wie ben ik, wat is er nog van me over? Ik heb nooit gedacht waarom mij dit moest overkomen. Waarom mij niet? Ik rende naar God toe, zoals ik altijd heb gedaan. Het was heel vanzelfsprekend om bij Hem te schuilen en uit te huilen. Als ik God niet had gekend, waar was ik dan geweest?’
Waartoe
Michiel: ‘Het was inderdaad eerder een ‘waartoe’ dan een ‘waarom’. Stille tijd werd voor mij een bittere noodzaak. Ik moest dat doen anders kon ik die dag niet doorkomen. De preek van Henri Nouwen, waarin hij zegt: ‘Je bent niet wat je hebt, wat je doet of wat anderen over je zeggen, je bent Gods geliefde kind’ is heel belangrijk voor ons geweest. Nu vinden we langzaam de verbinding met elkaar weer terug. We zijn beiden niet volmaakt, maar wel volwaardig.’