Nelli Cooman kende momenten van wanhoop

Rechtstreeks naar het interview

Ondanks de grote successen die Nelli Cooman boekte op de atletiekbaan, was ze toch erg ongelukkig. ‘Het is moeilijk om uit te leggen waarin dat op dat moment precies zit. Maar je hebt alles en toch heb je ook niets. Ik werd overal binnengehaald van: “Kijk! Dit is Nelli.” Maar het voelde zo leeg aan. Dat waren voor mij echt momenten van wanhoop. Toen kreeg ik ook nog ruzie met mensen in mijn omgeving waarvan ik dacht dat het vrienden waren. Er knakte iets en het hoefde van mij allemaal niet meer. Ik wilde gewoon dood op dat moment.’

De wereldkampioen probeert vervolgens een einde aan haar leven te maken. Nelli: ‘Ik reed op de weg in Groningen en ik reed echt heel erg hard. Ik zag een licht in mijn spiegel en dacht dat het einde nabij was. Heerlijk, dacht ik, nu hoef ik niet meer op deze rottige aarde te zitten. Maar het bleken de blauwe zwaailichten van een politieauto te zijn’, zegt ze met een brede glimlach. ‘Ik werd aan de kant gezet, ik zag er heel verdrietig uit en ze herkenden mij. Ze brachten mij tot bedaren en gaven mij geen boete. Ze hielpen mij de weg weer op met hun zwaailichten en dat was eigenlijk best stoer. Uiteindelijk kwam er toen zo’n rust over mij heen.’ De wanhoop verdwijnt bij Nelli Cooman. Ondanks dat moment van wanhoop is God altijd als een rode draad door het leven van Nelli Cooman geweest. ‘Zelfs als je heel eenzaam bent en denkt: waar is God dan?, dan is Hij er. Hij was er ook bij op dat moeilijke moment, maar ik liet toen zelf niet toe dat Hij zei: “Geef je hand maar aan Mij, Ik ben bij je.”‘

Uiteindelijk verlaat Nelli Cooman de atletiekwereld na haar carrière op een niet zo goede manier. Ze wil daarom ook niet dat haar dochter gaat hardlopen. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ronéll Rosie: ‘Ik zei tegen mijn moeder dat ik naar haar voormalige trainer was toegegaan. Hij deed een DNA-test en daaruit bleek dat ik op papier nog sneller dan mijn moeder zou kunnen zijn.’ Moeder lacht hartelijk naar haar dochter. ‘Mijn moeder heeft mij geleerd om een voorbeeld voor mezelf te zijn, want ik had haar eerst als grote voorbeeld. Ze wilde dat ik nadacht over waar ik over twintig jaar zou staan en waar ik voor zou willen staan. Het klinkt misschien gek, maar nu is mijn toekomstige ik mijn voorbeeld. Het gaat niet om prestaties maar ik zou graag willen dat mijn geloof over twintig jaar nog sterker is en dat ik kan klaarstaan voor mensen die dat nodig hebben. Zonder mijzelf daarbij tekort te doen.’

Nelli bidt elke ochtend – op haar knieën – voor het welzijn van haar gezin. Ook daarin volgt Ronéll Rosie haar voorbeeld. ‘Ik bid voor wedstrijden en lees de Bijbel. Doordat mijn moeder God in haar leven heeft en ik ook, merk ik zoveel meer vergevingsgezindheid naar elkaar toe. Ik kan goed clashen met mijn moeder maar als dat dan gebeurd is, kunnen we ook goed ‘sorry’ zeggen tegen elkaar.’