Nadia Kroon over kloosterleven en terug naar de stilte

Rechtstreeks naar het interview

Nadia is van nature een wat verlegen, introverte persoonlijkheid. Ze worstelt met de vraag of ze als verlegen persoon überhaupt iets kan betekenen in Gods Koninkrijk. Voor een studieopdracht komt ze in een klooster terecht om een non te interviewen. Ze is nieuwsgierig naar de vraag of mensen wel geïnteresseerd zijn in het kloosterleven en wel terug willen naar de stilte. Nadia: ‘Ik vroeg of ze nog wel mensen van buiten het klooster konden bereiken. Ik had niet zo’n inspirerend antwoord verwacht maar zij begon te vertellen over de honderden mensen die elk jaar naar het klooster toekomen en geraakt worden door de stilte en gebed. Doordat alles even wegvalt. Mijn mond viel open van verbazing.’

Veel mensen zijn bang voor de stilte, aldus de jonge non. Ook presentator Jan van den Bosch geeft toe dat hij er maar moeilijk mee om kan gaan. Nadia vertelt over haar eerste ervaring met het terugkeren naar de stilte: ‘Ik vond het heel spannend. Ik was ook niet gewend aan het platteland. Maar op een gegeven moment kom je innerlijk tot rust.’ Met een brede glimlach voegt ze er heel nuchter aan toe: ‘En sommige mensen moet je ook helemaal niet tien dagen in een klooster willen hebben. Die moet je lekker naar buiten sturen!’

‘Toen ik in de kerk aan de slag ging, moesten we echt bevechten dat we een beetje stilte kregen. Vuilniswagens, winkelend publiek, maar ook vrijwilligers die praatten. Of rondleidingen die in de kerk werden gegeven. Het zorgde voor lawaai. Het was echt knokken voor een beetje stilte. Nadia is niet een doorsnee type ‘non in opleiding’ of iemand waarvan je zou denken dat ze een kloosterleven ambieert. Zo heeft ze bokshandschoenen meegenomen en vertelt ze dat ze het gewoon leuk vindt om te doen. ‘Ik word er vaak zo ontspannen van dat ik daarna denk: ach jongens, het komt allemaal wel goed. Het is een mooie manier om je energie te kanaliseren.’

Een protestantse kloosterzuster geeft Nadia een keer een rozenkrans. Deze is heel speciaal en dierbaar voor Nadia. Doordat ze veel vertoeft in zowel het katholieke als protestantse kloosterleven op zoek naar stilte, twijfelt ze over waar ze nu bij hoort. Glimlachend: ‘Deze kloosterzuster liet mij zien dat we in gebed als christenen allemaal verbonden zijn. Gebed overstijgt alle verschillen die er tussen christenen zijn.’

Nu Nadia even ‘in between kloosters’ is en nog niet volledig het kloosterleven heeft, zet ze zich in het dagelijks leven in voor anderen. Ze is coördinator van een inloophuis. ‘We proberen mensen met een laag inkomen te helpen door maaltijden uit te delen.’ Moeder Teresa is hier een voorbeeld voor. ‘Maar ik doe ongeveer één procent van wat Moeder Teresa heeft gedaan. Ze is een enorme inspiratiebron voor mij. Bij haar stond Jezus centraal en als dat zo is, dan vloeit al het andere daaruit voort.’

Toetreding tot een klooster en dagelijks het kloosterleven leven, is niet zomaar iets. Non ben je voor het leven. En de stilte kan wel heel erg stil zijn. Hoe kijkt Nadia daar tegenaan? ‘Je hebt eerst nog een soort proeftijd van zeven jaar.’ Lachend: ‘Dus je zit er nog niet meteen aan vast, hoor. Maar ik hoop dat ik aan het eind van mijn leven terug kan kijken op een leven vol van verbondenheid met mensen. Ik hoop ook dat ik echt ben thuisgekomen. In kloosters staat je leven in het teken van God. Niets is geweldiger dan dat. Ik zou willen dat ik het eerder had ontdekt.’