Naast tv-predikant is Bobby Schuller ook een toegewijd vader

‘Hij is een hele goede vader. We brengen veel tijd met elkaar door. Elke maandag voor ik naar school ga, ontbijten we met elkaar. Soms gaan we wandelen en dan eten we een ijsje. We doen veel dingen samen’, vertelt Haven als haar gevraagd wordt om iets over haar vader Bobby te vertellen.Wat maakt haar vader een bijzondere vader? Wat zijn zijn unieke eigenschappen? ‘Hij is bereid om veel tijd met me door te brengen en hij deelt altijd goede adviezen voor het leven met mij. Daar praten we dan met elkaar over.’ Wat voor adviezen krijgt Haven zoal van haar vader? ‘Het gaat meestal over hoe je door het leven navigeert. Vooral als tiener en volgeling van Christus. Over hoe ik vertrouwen kan hebben in God en mezelf. En hoe ik anderen kan liefhebben.’

Jezelf liefhebben. Dat is typisch een vraag waar een gemiddelde 14-jarige het lastig mee kan hebben, legt Bobby uit. ‘De doorstroming van de brugklas naar het middelbaar onderwijs is zwaar voor jongelui. Dat was het op die leeftijd ook voor mij. Vertrouwen is belangrijk, maar ook om te leren dat je het niet altijd iedereen naar de zin kan of moet maken. Ik hoop dat mijn beide kinderen zelfverzekerd en eerbaar zullen zijn maar hun eigen weg zullen volgen, en niet zullen vinden dat de maatschappij of mensen met macht hen mogen voorschrijven hoe ze hun leven moeten leiden. Maar dat de autoriteit voor hen zal komen van het Woord van God. Dat zal genoeg zijn.’

Naast Haven heeft Bobby Schuller nog een tweede kind, zijn 12-jarige zoon Cohen. Cohen werd geboren met de aandoening polymicrogyrie en heeft daarom het verstand van een 2-jarige. ‘Het is een vreugde om Cohen in ons leven te hebben. Met Cohen bevaren we altijd onbekende wateren. Zelfs nu nog weten we niet wat de toekomst voor hem in petto heeft. We blijven vertrouwen hebben in zijn genezing, maar we vragen God ook ons te helpen met het grootbrengen van een 12-jarige met de geest van een 2-jarige. Naast deze aangeboren aandoening, heeft Cohen ook epilepsie, maar dat wordt met medicijnen onder controle gehouden. Hij is meestal een ontzettend lief jongetje, maar soms wordt hij erg boos. Vooral van eten kan hij erg boos worden. Ook als je hem eten brengt, wil hij daar niet op wachten. We letten op zijn gewicht, want we willen niet dat hij diabetes krijgt. Het is een pad dat we volgen, maar wel zwaar.’

‘Haven en ik hadden het er vanochtend over hoe het leuk zou zijn om Cohen hierheen mee te nemen, maar dat zou een hele opgave zijn. Dat is triest voor ons, en ook voor jou denk ik’, vader Bobby richt zich tot zijn dochter Haven. ‘Hij is je enige broertje. Je hebt vast weleens een broertjes of een zusje gewild met wie je normaler zou kunnen omgaan. Dat moet moeilijk voor je zijn.’ Haven reageert liefdevol: ‘We hebben wel een connectie samen. We kijken samen films en we spelen spelletjes als verstoppertje. In al die dingen blijft hij mijn broertje Cohen. Het is een beetje moeilijk om mijn boertje zo te zien, maar ik hou ook van hem. Hij is toch mijn broer, en dit verandert niks aan de band die we hebben.’

‘Het leven zit vol met verrassingen. De vraag naar het waarom is nooit een nuttige vraag. De beste vraag is hoe: hoe maak je Cohens leven beter? In sommige opzichten geloof ik niet dat God Cohen ziek gemaakt heeft om ons iets te leren, maar ik denk wel dat tegenslagen gebruiken om iets te leren, verstandig is. Ik kan zeggen dat Cohen ons allemaal op een positieve manier heeft doen groeien. We hebben het niet laten ontaarden in iets waardoor we wrok zijn gaan koesteren jegens God of het leven. Dat is een domme manier om je leven te leiden. Cohen heeft ook onze hulp nodig en we moeten de moed erin houden.’

Veel mensen hebben een slecht beeld van het vaderschap. Zo hebben velen een jeugd gekend waarin hun vader geen vader was. Veel mensen vinden het daarom moeilijk om God als een liefhebbende Vader te zien. Hoe ziet Bobby dat? ‘Om te beginnen zou ik zeggen: ik heb nooit in mijn leven iemand ontmoet die perfecte ouders had. Ook mensen die van hun ouders houden, hebben hen altijd wel iets ernstigs te verwijten. Bijvoorbeeld over iets wat hun is aangedaan, of dat ze misschien verwaarloosd zijn. Ik vraag me af wat Haven later over mij zal zeggen, wat ik verprutst heb of verkeerd gedaan heb. Mijn ouders deden het verkeerd en hun ouders ook weer. Ik vind het belangrijk om te begrijpen dat God de ideale ouder is, alles waarvan we gehoopt hadden dat onze ouders dat zouden zijn. Dat is God en meer. Onze persoonlijke relatie met God vult de leegte die we voelen, omdat we niet genoeg van onze vader of moeder ontvangen. Dat is wat God voor ons kan zijn.’