Minella van Bergeijk: ‘Bij God vallen grenzen weg’

Rechstreeks naar het interview

Met haar broer, die ook ter adoptie is afgestaan, is Minella op zoek gegaan naar hun moeder. Samen hebben ze haar bezocht in Colombia. Minella: ‘Ik liet m’n broer eerst gaan en ging als een soort klein kind achter hem staan. Ik keek een beetje om het hoekje om te zien wie ze was, zo spannend vond ik het. Ik dacht: wat moet ik nu voelen?. Maar toen ik haar aankeek, viel er ruim dertig jaar weg en was ik als een kind dat voor zijn moeder staat en denkt: ik wil dat je van mij houdt. Dat deed ze. Hoe ze keek en bewoog, herkende ik. Je kijkt in een soort spiegel. Taal is ook iets van het lichaam, het zintuigelijke. We zitten vaak in ons hoofd met liefde maar ik denk dat echte liefde in je buik zit.’

Het is dus niet zonder reden dat Minella voor Tear werkt. Haar start bij de organisatie was echter wel een worsteling. ‘Ik vraag me steeds af of ik voor mezelf kies óf voor waar ik vandaan kom. De armoede zit in je lijf kan ik zeggen. Het maakt je een soort tweederangsburger. Je moet je uit de armoede leven. Ik wilde eigenlijk daarom voor mezelf gaan en niet weer geconfronteerd worden met armoede. Maar het is een mooie organisatie en daarom zit ik er ook.’ Minella is blij dat ze met Tear kan helpen in landen die nu het zwaarst lijden. ‘In Ethiopië denken ze door corona alleen maar: hoe kom ik aan eten en drinken? Hoe haal ik de dag van morgen? Terwijl wij alleen aan onze gezondheid denken. Beide zijn belangrijk maar wel van een andere orde. Ook het geweld onder vrouwen en kinderen wordt sterker en er ontstaat een hele gekke wereld met ongerechtigheid die wij niet zien.’

Minella weet nu ook, sinds de ontmoeting met haar moeder, dat ze afstamt van Afro-Amerikaanse slaven. ‘Mijn moeder ging heel netjes uitleggen hoe het zat. Eigenlijk was ze heel blij dat ik ernaar vroeg omdat ik verbinding zocht met waar zij verbonden was. Ik zelf moest wennen aan deze nieuwe informatie. Ik had het gevoel: ben ik nou blank of ben ik nou zwart? Het gesprek dat nu in de maatschappij gaande is, maakt opeens dat je je heel bewust bent van je kleur. Maar niemand wil zich bewust zijn van zichzelf want dan bén je niet meer. Je kijkt alleen naar jezelf. Ik merkte dat als ik naar God keek, het kijken naar mezelf wegviel. Hij kijkt niet naar mijn achtergrond, Hij kijkt niet of ik armoede gekend heb en Hij kijkt niet of mijn moeder het wel of niet goed gedaan heeft in het leven. Toen ik naar God keek, dacht ik: ik heb een Vader, die van mij houdt, Hij houdt van mij om wie ik ben en Hij geeft mij gelijke kansen. Daarom hou ik ook van het bijbelboek Efeze. Omdat daar een soort identiteit in naar voren komt die Paulus omschrijft als “Maar jij bent in Christus”. Als je dat niet begrijpt schrijft hij: jij bent een kind van God. En als je het dan nóg niet begrijpt, staat er: “Alle grenzen zijn weggevallen”.’