Leon van den Dool over gebrokenheid

Rechtstreeks naar interview
Ds. van den Dool ziet zichzelf als een echte geluksvogel omdat hij zich omringd weet door fijne vrienden en familie. Toch zijn er ook dingen waar hij mee worstelt als dominee. ‘God wil door onze gebrokenheid en wonden heen werken. De genade van God verrast mij elke keer weer. Er zijn altijd dingen die beter kunnen, maar het begint en eindigt met de genade van God. Van jongs af aan heb ik al moeite om goed uit mijn woorden te komen. Dat gaat wel steeds beter, wat denk ik ook weer de genade van God is. Maar ik ben wel altijd onzeker over mijn articulatie en dergelijke.’

De dominee groeide op in Botswana waar zijn ouders zendelingen waren. Al op jonge leeftijd werd hij geraakt door Gods liefde. ‘Het begon al op de basisschool. We waren daar met kinderen vanuit allerlei culturen, wit en zwart. Wanneer je dan een liedje zong over een parel in Gods hand zijn, dan deed dat wat met mij. Zoiets zingen en het op dat moment ook mogen geloven, dat is mij mijn hele leven bijgebleven.’ Toch kende Van den Dool ook een half jaar lang een periode van twijfel. ‘Ik vroeg mij af of God mij echt wilde gebruiken en zegenen. Ik ben opgegroeid in een heel gelovig zendingsgezin. Maar je hebt altijd een moment nodig waarop je het geloof jezelf echt eigen maakt. Waarin God ook jouw God mag zijn en je leven mag gaan bepalen, waardoor Hij betrokken wordt bij alles wat je doet.’

Van den Dool was eerst een tijdje raadslid voor de ChristenUnie, maar ook in die tijd begon hij al af en toe te spreken in een gemeente in Broek op Langendijk. ‘Ik voelde dat ik daar moest zijn. Dat gevoel is ook nooit meer weggegaan. Zij namen zonder dat ik hen dit verteld had na verloop van tijd zelf het initiatief en vroegen of ik in hun gemeente wilde voorgaan.’ In Broek op Langendijk weet Van den Dool met zijn vrouw het christen zijn goed in de praktijk te brengen. Zo ving hij al verschillende gezinnen uit Iran, Egypte en Syrië op in de pastorie. ‘We moesten leren om gewoon met hen te zijn en niet steeds van alles te willen regelen waarmee je hen zorgen uit handen neemt. Onze roeping is om dit te mogen doen. Om naast hen te staan in gebrokenheid. Ook omdat we een groot huis hebben. Ze hebben hun eigen keuken maar je levert toch iets van je eigen privacy in. Soms hoor je ‘s nachts nog de kinderen omdat ze daar een andere cultuur hebben en ook op andere tijden naar bed gaan. Je zoekt naar verbinding. Alle keren dat er gezinnen bij ons waren heb ik er meer van geleerd dan ik zelf ooit voor mogelijk had gehouden’, vertelt de voorganger.

Hij geeft vervolgens een voorbeeld van iets wat hij leerde, door met de ogen van een buitenstaander naar een bekend bijbelverhaal te kijken. ‘Je vertelt bijvoorbeeld het verhaal dat Jezus bij een tollenaar aan tafel gaat zitten. Zelf denk je, dat is een topverhaal. Maar deze vrouw snapte er helemaal niks van. “Als Jezus kun je je niet inlaten met zo’n zondige man”, zei ze. Bij jezelf worden dan ook weer de ogen geopend voor de genade van God. Hoe uniek het eigenlijk is dat Hij bij zo’n man op bezoek komt. Jezus gaat altijd op zoek naar de gebrokenheid. Zo kun je, door dat zelf te doen, ook dichterbij het Vaderhart van God komen.’

De dominee probeert ook zijn steentje bij te dragen in de zorg voor Gods schepping. Ook daarin ziet hij gebrokenheid. ‘Ik probeer tweedehands kleding te kopen, zodat er minder kleren gemaakt hoeven te worden. Neem nou dit pak dat ik aanheb. Ik ben daar een keer mee gevallen. Die zit niet meer helemaal netjes, maar toch heb ik hem gehouden. Vaak denken we dat we dan iets nieuws moeten kopen en dat anderen van ons verwachten dat we er perfect uitzien. De grap is dat we die norm wel hebben bij onze eigen kleren, maar dat we die perfectie niet gunnen aan de mensen die onze kleren maken. Als ik nieuwe kleren koop probeer ik dat dus ook te doen met het oog op de mensen die deze kleren maken. In sommige kledingfabrieken werken ze zeven dagen per week. Maar God zegt dat er slechts zes dagen zijn om te arbeiden, dat geldt ook voor hen.’

Dit soort dingen gaat de dominee aan het hart en hij legt uit waarom. ‘Omdat Gods liefde het allerbeste is wat ons als mensheid kan overkomen. Jezus kon het ook niet verdragen dat de wetgeleerden geen zorg droegen voor een weduwe. Deze wetgeleerden zijn geen stelletje boze mannen, we zijn dit allemaal. Wij moeten omzien naar deze wezen en weduwen om ons heen. Het meest fascinerende aan onze verhouding met God is dat we wel weten wat Hij eigenlijk van ons wil. Maar dat we daar toch zo vaak tegenin gaan. Als tiener kon ik daarom niet geloven dat Hij met mij verder wilde gaan in dit leven. Maar toen las ik over David en dat Hij hem een kind naar zijn Vaderhart noemt. Toen realiseerde ik mij dat hij daarom ook wel met mij uit de voeten zou kunnen. God wil door onze gebrokenheid en wonden heen werken. Ook in mijn leven zit heel veel gebrokenheid, het gaat niet altijd goed. Maar dan mag je dat belijden aan elkaar en er op vertrouwen dat God uiteindelijk toch tot zijn doel komt. Met ons, de kerk en deze wereld.’