Kees Ritmeester leerde veel van zoon Jakko die syndroom van Down heeft

Rechtstreeks naar interview

‘Ik ben heel radicaal tot geloof gekomen’, begint Kees te vertellen. ‘Zelfs zo radicaal dat ik een soort messias-complex heb opgelopen. Iedereen die bij mij een huis wilde kopen, moest eerst een plekje in het vaderhuis hebben voordat ze daarvoor in aanmerking kwamen. Iedereen kreeg een Bijbel, een boek van Spurgeon en een dvd over de wederkomst mee. Dat was ook een stuk gunning. Ik had zoiets van: als God het voor mij kon doen, dan kan het voor jou ook! Je hoeft alleen maar je hart aan Jezus te geven. Ik sloeg erin door, ook ten koste van mijn gezin.’ Naast hem zit Jakko, die door het syndroom van Down een bepaalde achterstand heeft. ‘Hij heeft hartproblemen en zit op het niveau van een vierjarige. Hij kan heel verrassend uit de hoek komen!’, zegt vader Kees glimlachend.

Er zijn nog altijd heel wat mensen die niet goed weten hoe ze met Jakko om moeten gaan. ‘Ik heb wel eens bekenden zich zien omdraaien op de markt. Dat heeft mij wel zeer gedaan’, vertelt Kees. ‘Dat voedde ook een stuk eenzaamheid. Mensen wisten ook niet of ze ons nou moesten feliciteren of condoleren toen we Jakko kregen. Van buiten was ik in die tijd de stoere Kees, maar ik vond het lastig om vader te zijn, laat staan van een gehandicapt kind. Er kwam ook van alles bij kijken aan logopedie, fysiotherapie en van alles. Nog steeds moet ik hem constant in de gaten houden.’

Jakko is inmiddels 33 en volgens Kees is zijn zoon de aanleiding geweest voor de bekering van hem en zijn vrouw. ‘Ik werd ook pas lid van de ANWB toen ik met pech langs de weg stond. Daarvoor had ik het niet nodig. Zo zie ik ook de situatie met Jakko, God gebruikt dingen uit liefde. Ik heb dus dertig jaar geleden de stem van God gehoord en ben toen tot geloof gekomen. Mijn vrouw Corien is een jaar later tot geloof gekomen, doordat iemand met hele grote letters ‘mangool’ in de schutting had gekerfd. Diegene kon het woord niet eens goed schrijven. Mijn vrouw was ontzettend boos, ze belde haar zus op en die vroeg of ze het al aan God verteld had. Toen heeft ze haar leven aan Jezus gegeven.’

Jakko heeft Kees een aantal levenslessen geleerd, Kees deelt er enkele van. ‘Hij heeft mij geleerd om niet te oordelen, tijdens mijn opvoeding werd alles in hokjes en vakjes geplaatst. Hij heeft mij ook geleerd te vertragen. Altijd als we op stap zijn, missen we een tram of metro. Hoe sneller ik ga, hoe meer hij gaat vertragen. Ik ben een druk baasje, maar hij laat zich niet opjutten. Hij ziet ook de kleine dingen heel scherp: een vallend blad, een koe in de wei of mieren bijvoorbeeld. Daar kan hij echt voor op de grond gaan zitten en dan lange tijd in verwondering blijven kijken. Ik heb dus ook geleerd om op die manier naar dingen te kijken door hem. Ook zijn lofprijs en aanbidding zijn bijzonder, hij haalt altijd de handen uit mijn zakken tijdens een kerkdienst en zegt dan: ‘Kom op, praisen’.’

Zo zijn er talloze lessen die Kees door het contact met zijn zoon Jakko geleerd heeft. ‘Mensen spreken vaak over Jakko als ‘iemand met een beperking’. Maar God heeft mij laten zien dat hij minder beperkingen heeft dan ik. Als we straks voor de troon van God staan, staat hij ergens voorin te praisen en ik sta waarschijnlijk ergens achteraan te genieten en dan denk ik: Halleluja, dat wij een kind met het syndroom van Down mochten krijgen. Ga zien wat God in dit soort kinderen legt. Jakko leeft ook heel erg bij de dag. Hij kan niet verder dan een dag zien, dus elke dag heeft genoeg aan zichzelf. Dat ontzorgt.’