Home Kijk & Lees Kapitein Menno Bakker over dochter met Down

Kapitein Menno Bakker over dochter met Down

Hij is kapitein bij de Koninklijke Marechaussee, diplomaat en werkzaam aan verschillende universiteiten. Bakker diende onder meer in Afghanistan en is nog steeds betrokken bij humanitaire acties. Er is weinig waar Menno Bakker niet mee kan omgaan. Behalve als God hem een dochter met Down geeft. Zijn worsteling begint.

Bakker is een man die uitdagingen bepaald niet uit de weg gaat. Zo sprong hij ooit uit een vliegtuig en deed hij mee aan de wereldberoemde triatlonwedstrijd Ironman. Wat maakt het dat Bakker zo gefocust is op het behalen van prestaties? ‘Die prestatie is niet de essentie. Voor mij gaat het meer om de vraag: wie ontmoet je als je jezelf blootstelt aan gevaar of aan extreme activiteiten? Wat gebeurt er dan in je? Mijn ervaring is dat als ik vooruit wil in dit leven, het voor mij heel belangrijk is om naar binnen te gaan. Een van de beste manieren voor mij om naar binnen te gaan is door deel te nemen aan een Ironman. Hierbij raak je helemaal uitgeput. Of door uit een vliegtuig te springen. Om drie uur ‘s ochtends zit ik dan op mijn bed en probeer ik nog steeds het hele protocol na te lopen. Want als je 1 minuut en 35 seconden niets doet, ben je dood. Dus het is het tarten van het lot en tegelijkertijd leer ik door diep te gaan zoveel over het leven. Voor mij is de beleving van pijn ook bijna een leermeester. Dat gaan we liever uit de weg. Als jij nu heel hard op dit stukje van je hand drukt, dan gaat alle aandacht naar dat stuk waar je pijn ervaart. Als je emotionele pijn hebt, gaat veel van je aandacht naar die pijn. Maar wat nu als je zo diep gaat dat je benen niet meer willen lopen en je kramp krijgt in je lichaam? Er gaat zoveel energie van je brein naar je lichaam. Wat er dan bij mij gebeurt, is dat ik meer voel als de filter weg is. En dat diepe voelen is bijna verslavend.’

Diplomaat

Naast zijn kapiteinschap in het leger, is Bakker ook werkzaam als diplomaat. Al vijf jaar lang werkt hij namens ons land op de ambassade in Madrid. Daar draagt hij nog altijd met trots zijn uniform. ‘Het mooie van defensie is dat je je verhaal altijd met je meedraagt. Een deel van je verhaal draag je hier en hier.’ Hij wijst naar de diverse onderscheidingen op zijn uniform. ‘Een van de verhalen waar ik trots op en dankbaar voor ben, is deze bronzen medaille. Dat is een dapperheidsonderscheiding voor moedig en heldhaftig optreden. Twee keer in mijn leven heb ik een mens kunnen redden. We kunnen zoveel meer dan dat we denken en durven. Als we maar opstaan en handelen. Stel, er is een vechtpartij op straat gaande. Wat ga je doen? Er wordt iemand aangerand en je ziet het gebeuren, wat ga je doen? Loop je weg of ga je ernaartoe? Voor mij – en dat geldt voor heel veel militairen in Nederland en politieagenten – betekent dat dat we handelen en opstaan. We strijden tegen onrecht en dat is wat we behoren te doen.’

Worstelen met vaderschap

‘Ik wil niks in het leven uit de weg gaan, maar een van de onderdelen waarbij ik moeite ervaar of waar ik niet perfect in ben, is bijvoorbeeld mijn vaderschap. Ik houd ontzettend veel van mijn kinderen, alleen worstel ik met de rol van vader zijn.’ De kapitein legt uit waarom. ‘Enerzijds ben ik heel erg gedreven om activiteiten te ontplooien en ik geef ik alle aandacht op de plaatsen waar ik ben, maar tegelijkertijd verdienen die lieve rakkertjes ook mijn volledige aandacht. Alleen als ze niet voor mijn neus staan, vind ik het moeilijk om aan hen te denken en bij hen te zijn.’

Mijn dochter vertegenwoordigt alles wat ik niet wil zijn

Kapitein Bakker over zijn worsteling met Downsyndroom

Een dochter met het syndroom van Down

‘Ik heb een dochter met het Downsyndroom en eigenlijk vertegenwoordigt zij op een bepaalde manier alles wat ik niet wil zijn. Het onvolmaakte, het imperfecte en de worsteling van binnen. Ik kan me heel moeilijk verhouden tot haar. Ik snap heel goed dat mensen zich schamen voor een kind met het Downsyndroom. Die schaamte maakt dat we een stap achteruit zetten of het willen verbloemen of verbergen. We willen ons graag associëren met pracht en praal, met succes. Weinig mensen zeggen: “Oh mijn dochter kan net de mavo aan.” Iedereen zegt: “Die van mij zit op het gymnasium, krijgt Grieks en Latijn en haalt de hoogste cijfers.” Daar zijn we trots op. Dan heb je een dochter met Downsyndroom en zij ontkracht alles. Zij is gewoon en ik ben maar aan het streven, aan het rennen en druk aan het zijn.. Ik ben in Afghanistan geweest waar je echt wel zware dingen meemaakt. Ik heb meerdere levensbedreigende situaties meegemaakt, maar het moeilijkste was het nieuws dat mijn dochter Downsyndroom had. Mijn lichaam zei: stop! Ze werd geboren. Ik zag mijn vrouw, ik zag de arts en mijn vrouw zei: “Ze is niet goed.” De arts zei: “Ik zie wat je bedoelt.” En ik zie een kind dat ademt en ik denk: wat is er aan de hand? Ik ervaar paniek. Vervolgens zeggen ze: “Ik zie dat de ogen anders zijn.” Ik dacht: oh nee, want alle testen waren goed. Mijn lichaam zei opnieuw: stop! Ik zat op mijn hurken in dat kamertje in Utrecht, mijn hartslag ging tekeer en ik viel bijna flauw. Voor mij is dat, als je spreekt over traumatische ervaringen, echt traumatisch. Maar wat dan gebeurt is een soort dissociatie tussen je gevoelsleven en je lichaam en je persoonlijkheid. Voor mij was het een nachtmerrie.’

Extreme ervaring

‘Ik kon niet meer voelen. Ik had geen beleving meer. Ik werd ’s nachts wakker met angstzweet, beseffend dat het echt waar was: ik heb echt een dochter met Down. Ik kon het niet handelen. Ik werd steeds vlakker. Voor een deel drijft dat mij dat ook naar meer extreme ervaringen, omdat bijvoorbeeld dopamine en serotonine, dat gemoedstoestand verhogende hormoon, dat heb ik nodig om meer te ervaren. Ze drijft mij naar meer extreme ervaringen om maar mezelf te voelen. Als ik helemaal uitgeput ben, dan kan ik bijna huilen van pracht en van emotie en zie ik bijna mijn dochter voor mijn ogen en denk ik: ik houd van je.’

Rusteloosheid

Op de vraag of Bakker zich door God gered weet, knikt hij instemmend. ‘Aan de buitenkant is alles mooi en sterk, maar tegelijkertijd zit er een bepaalde rusteloosheid in. Perfectie is ook het handelen van imperfectie of het proberen controleren van de omgeving. Iedere keer als ik aan het einde van mijn kunnen ben, aan het einde van mijn doen en aan het einde van alles wat er in mijn vermogen ligt om mijn wereld te beïnvloeden, besef ik: ik kan het niet alleen. Ik loop altijd tegen muren aan en ik strijd altijd met mezelf. En dan zeg ik met open handen terwijl ik op mijn knieën val: ‘Oké Heer, het is uw tijd, waar het ook naar toegaat en wat er ook gebeurt.’ Juist tijdens de diepste ervaringen van het leven, besef ik iedere keer weer dat echte vrijheid niet in het handelen ligt, maar in het ervaren van de Heilige Geest.’

Wil jij een optimale website? Dan hebben we wat cookies van je nodig. Pas mijn voorkeuren aan