Jan Slagter over zijn invulling van het geloof

Rechtstreeks naar het interview

Presentator Jan van den Bosch begint het gesprek met omroepbaas Jan Slagter in de kerk naast zijn huis. Speciaal voor deze gelegenheid heeft Jan van den Bosch een organist geregeld. Het orgel maakt nog steeds veel indruk op Slagter. ‘Altijd als ik in een kerk kom, kijk ik of er nog een orgel staat. Ik ken nog heel veel Psalmen hoor! We zijn bij MAX misschien wel van plan om een podcast te maken waarin we op bezoek gaan bij voormalig gereformeerden, want eens gereformeerd, altijd gereformeerd.’ Lachend: ‘Ja, dat geldt dus ook voor mij.’

Wanneer gevraagd wordt naar zijn beeld van de hemel, geeft hij toe dat hij zijn geliefden na dit leven hoopt terug te zien. ‘Dat lijkt mij fantastisch. Ik kreeg als kind wel altijd een benauwd gevoel bij het “eeuwig voor Gods troon zingen”, zoals dat in de Bijbel staat. Eeuwig zingen? Daar komt dus geen einde aan.’

De omroepbaas Jan Slagter werd vroeger in zijn gereformeerde omgeving dikwijls raar aangekeken vanwege zijn lange haar. Iets waar zijn oma echter niet van ontdaan was. ‘Dan zei ze tegen me: “Ik vind het prima hoor, Jan. Het prikt alleen een beetje in mijn ogen als je me kust.” Mijn oma was diep gelovig. Ze wilde een witte jurk aan op haar begrafenis, naar het Bijbelse beeld. Daar dacht ze heel goed over na. Haar leven was vol barmhartigheid naar mensen toe. Ze was lief, aardig en ik heb weleens gezegd dat als er een hemel is, ze heel dicht in de buurt van God moet zitten.’

In zijn tienertijd komt Jan Slagter bij de Jesus People terecht, een groep met veelal ex-hippies die hun heil bij Jezus zochten. ‘Er was gitaarmuziek en er waren veel mensen met lang haar, maar ze hadden wel een overtuiging. Dat sprak mij aan op dat moment. Later is dat wel weer verdwenen. Ik nam toen ook de zaken waar van Elly en Rikkert in Vlaanderen want ik woonde toen in België.’

Als Slagter zich terugtrekt uit de christelijke wereld worden hem veel verwijten gemaakt, er wordt hard over hem geoordeeld door andere christenen. ‘Behalve door Elly en Rikkert, die vroegen gewoon hoe het met mij was. Rikkert ging dan een stuk met mij wandelen zonder te oordelen. Er zijn gelukkig heel veel goede christenen. Maar er zijn er ook die met het vingertje wijzen.’

Slagter verliest in die tijd zijn vriendin. Hij is erg boos op God vanwege haar dood. ‘Ik was boos omdat ik het niet begreep. En ik begrijp het nog niet, al dat onrecht in de wereld. We kunnen God ook niet overal de schuld van geven want we zijn er grotendeels zelf de oorzaak van. Maar borstkanker… ja, dat was er ineens. Ze heeft daarna nog een half jaar geleefd. Toen was ik echt wel even van het pad af. Ik zat in zak en as. Mijn vader is 92 geworden en zij 29. Ik moest aan haar zoontje van zeven vertellen dat zijn moeder dood was. Kinderen zijn gelukkig heel flexibel wat dat betreft. Natuurlijk moest hij ontzettende huilen maar na twee uur zag ik hem weer met een autootje spelen.’

Elly en Rikkert hebben een muzikale boodschap voor Jan Slagter achtergelaten waar hij zeer dankbaar voor is. ‘Een prachtig stel, zij zijn zo puur. Ik heb altijd van ze gehouden. Ik heb toen een groot concert voor hen georganiseerd in Carré met een metropool orkest, dat wilden ze graag. Het was uitverkocht, 1600 mensen kwamen erop af.’

Het zangduo zong speciaal het nummer “Er kwam een zwerver aan mijn deur” voor Slagter. ‘Dat was mijn lievelingslied. Die zwerver was Jezus maar dat kan iedereen zijn. Dat is wat het lied zegt: laat je Hem binnen of laat je Hem niet binnen?’Help je mensen of help je mensen niet? Dat is zoveel zeggend. Rikkert is een meester in het maken van dat soort liedjes.’

Recentelijk maakte Jan Slagter voor Omroep MAX een programma in Moldavië waarbij hij de allerarmsten een helpende hand toereikt. ‘Als je naar het zuiden vliegt kom je na drie uur vliegen in Marbella terecht. Als je naar het oosten vliegt kom je na drie uur in Moldavië uit. Dat is een groot verschil. Ik vind het onrechtvaardig, het is niet eerlijk. We kijken vooral naar onszelf, iets wat Jezus natuurlijk niet deed. Hij keek altijd om naar anderen. We hebben daar een gaarkeuken en een ziekenhuis voor mensen die te weinig geld hebben. We maken daarmee echt een verschil in het leven van die mensen. In de winteractie geven we duizenden ouderen kolen, hout en dekens. Ik sprak een ziekenhuisdirecteur en die vertelde mij: “Sinds jullie dit doen hebben we geen arm- en beenamputaties meer en vinden we geen mensen meer dood in hun huis door de kou.”‘