Jan Anthonie Bruijn: ‘Je hebt een ander nodig’

Rechtstreeks naar het interview

Bruijn is rap van de tongriem gesneden. Niet gek dus dat alles volgens hem om communiceren met mensen draait. ‘Ik ging toen ik 15 was met mijn broer op de brommer naar het concert van de Rolling Stones in het Zuiderpark. Ik zag daar Mick Jagger aan het werk en ik was gelijk gefascineerd door hem en zijn manier van communiceren. Dat is hetzelfde wat een politicus of dokter moet doen: empathie tonen, jezelf verdiepen in de denkwereld van degene waar je mee te maken hebt. Je ziet dat de Rolling Stones vijftig jaar later nog steeds meedraaien in de top van hun branche’, vertelt de voorzitter van de Eerste Kamer met zichtbare bewondering.

De VVD’er vertelt gepassioneerd over zijn werk als voorzitter van de Eerste Kamer en de wetsvoorstellen die daar worden behandelen. Hij weet nog goed dat hij verkozen werd tot voorzitter. Zijn vader die ruim de negentig gepasseerd is, was erbij. Bruijn: ‘Dat was natuurlijk een bijzonder moment voor mij. Het was heel ontroerend. Er waren andere goede kandidaten en ik had niet gedacht dat ik zou winnen. Je voelt dan opeens het vertrouwen van die hele zaal, of in ieder geval van de meerderheid. Dat vertrouwen ontroert, zeker als het onverwacht is. Wanneer je vader van 92 op de tribune zit dan is dat natuurlijk geweldig.’

Hoogleraar Bruijn werd grootgebracht in een gelovig gezin. Hij kreeg van zijn ouders mee dat in ieder mens het goede zit. Hij vertelt: ‘Mijn favoriete Bijbeltekst is genesis 1 vers 26; de mens is geschapen naar het beeld van God. Het is heel fijn om die basishouding diep in je DNA te hebben want soms moet je zoeken naar het goede in een mens. Maar uiteindelijk vind je het altijd. Vooral in de politiek is die instelling heel belangrijk.’

Jan Anthonie Bruijn houdt dus overduidelijk van mensen en wil ook nog iets meegeven aan de kijkers van Hour of Power. Bruijn: ‘Wanneer je twijfelt en je de wereld nu misschien moeilijk te begrijpen vindt, dan hoef je eigenlijk alleen maar te kijken in de ogen van een willekeurig ander mens. Dat is mijn opvatting. Wanneer je dat doet zie je het mooie, het goede en vind je inspiratie. Dat is iets waar je hoop aan mag ontlenen. Want je staat niet alleen in deze crisis, je staat nooit alleen in je problemen, je bent altijd mét anderen. Dat is overigens ook de tragiek van het feit dat veel oudere mensen op dit moment eenzame ‘opsluiting’ ondergaan. We hebben niet alleen een medische crisis en een economische crisis, maar ook een sociale crisis. Je hebt een ander mens nodig en als je een ander mens in de ogen kijkt dan krijg je vanzelf de inspiratie.’