Hulphond hielp Anjana die worstelde met anorexia
Anjana Gort had een moeilijke jeugd en worstelde jarenlang met anorexia. Ze ging van kliniek naar kliniek, op zoek naar herstel, maar niets leek te helpen. Toch bleef ze vasthouden aan God. Langzaam vond ze hoop. Dankzij een hulphond leerde ze niet alleen weer voor zichzelf te zorgen, maar ook anderen te helpen.
Anjana heeft geen goede start in het leven. Bij haar geboorte was het nog maar de vraag of ze het zou overleven. Het was een dubbeltje op zijn kant. ‘Mijn harttonen waren heel slecht en er was geen tijd meer voor een spoedkeizersnede of vacuümpomp. Ik ben er echt uitgedrukt. Het is een wonder dat ik het heb overleefd. Mijn ouders gaven mij de naam Anastasia, wat ‘wederopstanding’ betekent. Ik heb veel meegemaakt op jonge leeftijd. Omdat ik de enige was met rood haar, dacht ik dat ik niet bij de familie hoorde. Ook werd ik op jonge leeftijd misbruikt. Dat heeft heel lang geduurd. Mijn vader had vermoedens en stelde vragen, maar ik was nog zo klein dat ik niet kon uitleggen wat er gebeurde. Ik voelde me eenzaam en verward.’
Anorexia hield mij gevangen
Getraumatiseerd
‘Toen ik zeven was, werd ik ernstig ziek. Ik had een dubbele longontsteking en verloor een kwart van mijn lichaamsgewicht. Daarna was mijn fragiele lijfje mijn veiligheid. Ik durfde niet meer aan te komen. Anorexia kreeg een stevige greep op mijn leven. Mijn ouders brachten me naar een kliniek, maar het was heel moeilijk om hulp te vinden. Ik was al zo jong getraumatiseerd. Ik had het vertrouwen in mensen verloren. Ze wilden me wel helpen, maar ik durfde ze niet toe te laten.’
Kapot maken
‘Ondanks mijn strijd voelde ik God best wel dichtbij. Ik wist: mijn lichaam is een tempel van de Heilige Geest, en ik maak het door de anorexia kapot. Dat gaf me schuldgevoel. Tegelijkertijd wist ik ook dat ik er niet bewust voor koos. Ik wilde dit niet, maar wist niet hoe ik eruit moest komen. Ik vroeg God om hulp en bad om een wonder. Mijn ouders probeerden mij te bereiken, maar mijn vader zei later: “Het drong niet tot je door hoe slecht het met je ging.” Dat veranderde op een onverwacht moment. Ik stond in de supermarkt met een groepsgenoot uit de kliniek. We moesten een tussendoortje uitzoeken, maar ik kon niet kiezen. Toen besefte ik hoe erg de anorexia was. Ik wist als ik nu naar huis ga, dan is er niks meer. Dan ga ik dood.’
Ik ging langzaam dood
Zwart voor ogen
‘Op dat moment dat ik niet kon kiezen, zag ik een meneer in een rolstoel met een hulphond. Mijn oog werd er direct naartoe getrokken. Ik besefte: dit kan mij helpen. Ik had een hulphond nodig voor anorexia.”Niet lang daarna kwam Luca, mijn eerste hulphond, in mijn leven. Het veranderde alles. Als ik me verstopte op mijn kamer, duwde Luca de deur open en kwam hij bij me liggen. Hij voelde feilloos aan hoe ik me voelde, zonder oordeel. Omdat ik de verantwoordelijkheid had over een kleine pup die nog afhankelijk was, kwam er verandering. Ik wist: als ik niet voor mezelf zorgde, kon ik ook niet voor Luca zorgen. Op een dag was ik in het bos met hem en merkte ik dat ik te zwak was om verder te lopen. Het werd zwart voor mijn ogen. Toen wist ik: dit kan zo niet langer.’
Hour of Power
Die ervaring werd de basis voor Mission Puppy. Dat is mijn stichting waarmee ol jongeren help die vastzitten in hun pijn van onder andere anorexia. Inmiddels bestaan we al ruim twaalf jaar en hebben we veel jongeren geholpen. Jongeren die totaal vastzaten, maar nu weer naar school gaan of werken. Ik wil dit uitbreiden, zodat we wereldwijd nog meer mensen kunnen helpen. Mijn geloof gaf me richting. Ook als je jezelf niet meer de moeite waard vindt, jouw leven heeft een doel. Ik geloof dat God geen fouten maakt. Iedereen heeft een talent en kan een verschil maken. Ook als je het niet voor jezelf kunt, bedenk wat je voor een ander kunt doen. Soms was ik te ziek om naar de kerk te gaan. Dan keek ik naar Hour of Power. Dat was inspirerend en krachtig. Het heeft me heel erg geholpen.’
