Hoe Pierre en Patricia omgaan met verlies van hun zoon

Koen, hun enige zoon, was een gepassioneerde snowboardleraar. Hij gaf les in Oostenrijk en had een tomeloze liefde voor de bergen en de sneeuw. In de zomer reisde hij naar Nieuw-Zeeland, waar hij bleef snowboarden. Maar op een noodlottige nacht, terwijl hij terugliep naar zijn appartement, werd hij aangereden door een taxibusje. Hij overleed ter plekke.

Vader Pierre vertelt over het moment dat het nieuws hen bereikte. ‘Op zondagochtend, om half zes, werd er aangebeld. Ik deed open en zag twee agenten voor de deur staan. Ze overhandigden me een briefje waarop stond wat er met Koen was gebeurd. Ik begon te schreeuwen en Patricia kwam naar beneden. Toen ik haar vertelde wat er aan de hand was, stortte onze wereld in.’ Patricia vult aan: ‘Je denkt: dit kan niet. Dit mag niet waar zijn. Mijn moederhart werd verscheurd. Het voelde alsof er een krater uit mij werd gehakt.’

Koens lichaam kon pas na bijna twee weken gerepatrieerd worden. De familie werd gevraagd of ze naar Nieuw-Zeeland wilden komen, maar dat konden ze niet. ‘We hadden onze familie hier nodig. We konden niet vijftig uur in een vliegtuig gaan zitten, helemaal alleen’, vertelt Patricia. De avond dat Koens lichaam in Nederland aankwam, kwam de begrafenisondernemer bij hen thuis met Koens tas. ‘Dat was het eerste wat we van hem terugkregen. Zijn vriendin en ik stortten ons meteen op die tas. Pierre vroeg hoe Koen eruitzag en de begrafenisondernemer zei: “Op deze manier mogen jullie hem niet meer zien.” Dat was een verschrikkelijk moment.’

‘We hebben de taxichauffeur die Koen had aangereden, gesproken in Nieuw-Zeeland. Hij deed dat niet expres, dus zoiets draag je je hele leven mee. We zijn niet boos op hem. Je moet verder met je leven, en wij wilden niet in wrok blijven hangen.’ Boosheid is iets wat hoort bij omgaan met verlies en de eerste dag na Koens overlijden was Pierre daarom woedend op God. ‘Waarom moest dit gebeuren? Waarom ons enige kind? Hoe moesten wij verder? Maar mijn houding veranderde en  op de tweede dag zei ik: ik wil dit afmaken. We hebben Koen van God gekregen en we geven hem nu terug.’ Voor Patricia is tijd een vreemd begrip geworden. ‘Het voelt alsof het gisteren is gebeurd, maar tegelijkertijd is het al veel te lang geleden dat we hem hebben gezien.’

Het rouwproces bracht hen dichter bij hun geloof. Ze maakten pelgrimstochten naar Santiago de Compostela en Israël. ‘God riep ons. We voelden Zijn aanwezigheid en begeleiding. We waren succesvolle ondernemers, maar pas door het verlies van Koen begonnen we écht na te denken over het leven.’ Dankbaarheid speelde een grote rol in het omgaan met verlies. ‘Je kunt je verdriet omarmen door dankbaar te zijn voor de tijd die je samen had. We hebben geleerd wat onvoorwaardelijke liefde is – en dat God ons ook zo liefheeft.’

Zeven jaar na Koens overlijden bezochten Pierre en Patricia het bezinningscentrum Emmaus. ‘Ik was daar voor een woestijndag en het voelde meteen vertrouwd. Alsof ik daar altijd al hoorde’, herinnert Patricia zich. ‘Drie dagen later hoorden we dat de beheerders van het centrum zouden stoppen. Het was alsof alles op z’n plek viel. Nu beheren we Emmaus, waar we mensen helpen om tot rust en bezinning te komen. Koen droomde ervan om een plek te creëren waar jongeren samen konden komen in de natuur. Toen we hier kwamen, wisten we: dit is wat hij bedoelde.’

Pierre en Patricia zijn ervan overtuigd dat ze Koen ooit weer zullen zien. ‘Dat is geen hoop, dat is een weten. En tot die tijd blijven we anderen helpen en delen we de kracht die God ons gegeven heeft. Hun boodschap voor anderen die rouwen en hoe het beste omgaan met verlies? ‘Blijf met elkaar in gesprek. Ondersteun elkaar. Wandel samen door het verdriet en zoek de kracht in geloof. God geeft je wat je nodig hebt, op het moment dat je het nodig hebt.’

Ook dit jaar organiseert Hour of Power weer de Henri Nouwen Conferentie in het bezinningscentrum Emmaüs.