Het leven van Liz Berghuis wordt gekleurd door seksueel misbruik

Het begon allemaal toen het gezin verhuisde van Leiden naar Groningen. Liz was toen zes jaar oud. ‘Als kind overkomt het je. Ergens in de diepte ervaar je dat papa je pijn doet, maar je houdt ook van hem. Het seksueel misbruik heeft tot mijn trouwen geduurd. Maar hij misbruikte mij ook geestelijk, het ging hand in hand. Aan de buitenkant waren we het perfecte gezin, we gingen netjes naar de kerk. Maar thuis ging mama thee zetten en ik ging naar een ‘geheime slaapkamer’, waar niemand zag wat voor verschrikkelijks daar gebeurde. De twee oudsten mochten dan niet uit bed komen. Voor hen was dat ook heel erg, want ik was het jongste kind en ik werd ‘verwend’. Maar ik verwende papa.’

Pas op latere leeftijd begrijpt Liz steeds beter wat er van haar gevraagd wordt. ‘Als je het niet deed, dacht je dat je het er niet levend vanaf zou brengen. Het was heel dubbel. Mijn moeder was ook slachtoffer. Achteraf gezien waren we allemaal slaven van hem. Als ik erg goed mijn best deed in bed, hadden we allemaal een goede dag. Dat begon ik toen ik ouder werd door te krijgen. Ik moest goed mijn best doen want dan was hij vrolijk en blij. Dat was voor het hele gezin winst. Je durft als kind niks te zeggen. Je wilt je vader ook niet verraden.’

Wanneer Liz op de middelbare school de moed bij elkaar geraapt heeft om een vertrouwenspersoon te spreken over het seksueel misbruik, komt ze van een koude kermis thuis. ‘Je mag alles tegen zo iemand zeggen, ook wat je hoog zit. Toen ik zo’n 12, 13 jaar oud was, voelde ik dat het niet meer klopte en dus ging ik naar de rector. Met bonzend hart. Hij zei maar een ding: “Spoel je mond met zeep en ga je handen wassen. Ik wil je hier niet meer zien.” Toen koos ik ervoor om het nooit meer aan iemand te vertellen. Maar als je dat doet  gaan dingen scheef groeien.’

Doordat Liz op een gegeven moment een auto-ongeluk krijgt, wordt ze op een bijzondere manier stilgezet bij haar trauma en vraagt ze toch weer om hulp. Iets wat ze als Gods leiding bestempelt. ‘Ik kwam door het ongeluk in het ziekenhuis terecht en de artsen daar zeiden: “Mevrouw, als u straks weer beter bent moet u echt iets gaan doen, want de nachtmerries die u heeft zijn zo erg. Voor u en voor uw medepatiënten.’ ‘Oh’, zei ik. Ik was mij er niet eens van bewust. Je went kennelijk aan alles. Het hoort bij je. Maar zo ben ik dus bij een psychiater terecht gekomen.’

Ook daar wordt Liz weer slecht behandeld en krijgt ze weer te maken met seksueel misbruik. Ze komt er steeds meer achter hoe haar gebrokenheid in elkaar steekt en dat ze last heeft van een dissociatieve identiteitsstoornis. ‘Dat houdt in dat je in verschillende entiteiten uit elkaar valt. Mijn man, Antonio, was de eerste die daar achter kwam. Hij zei: “Het lijkt wel of ik met tachtig verschillende vrouwen getrouwd ben.” Soms wilde ik om twaalf uur ‘s avonds opeens nog naar de kroeg. Dan ging hij uiteindelijk toch weer mee, die lieverd. Het is echt een schat. Van hem ontving ik ook negen kinderen. Ik heb leven tegenover de dood gezet, overwinning tegenover lijden. God ontfermt zich over lijden.’

Toch lukt het Liz haar leven lang niet om haar vader met zijn daden te confronteren, al probeert ze dat wel. ‘Het ging andersom. Daders gaan in hun eigen leugens geloven, dat staat zelfs in de Bijbel. Mijn vader dacht dat hij deze dingen voor mij had gedaan. Toen hij op zijn sterfbed lag wilde ik hem nog heel graag dag zeggen. Maar hij zei tegen de dokters: “Nee, zeg haar maar dat ik het haar vergeef.” Dan krijg je weer een klap. Ik had hem nog over de Here Jezus willen vertellen.’

Liz kon haar vader uiteindelijk, ondanks haar boosheid, in haar hart vergeven voor het seksueel misbruik. En ze getuigt van Gods helende liefde. ‘Ik heb God altijd bij mij gehad. Ik ging schuilen bij Hem. Ik zat soms alleen in een kerkje waar Jezus aan een kruis hing. Hij luisterde dan, terwijl ik daar in mijn eentje zat. Ik geloofde altijd al dat God een vaderfiguur was die de hele wereld in zijn hand hield. Dat geloofde ik meteen. God gaat naast mensen staan. In je ellende begint hij vervolgens ook nog met bouwen.’