Henri en Paula Kroeze over omgaan met kanker

Rechtstreeks naar het interview

In februari 2016 wordt er bij Paula kanker geconstateerd aan haar eierstokken. ‘Het bleek zich na een aantal onderzoeken in fase 4 te bevinden, dat was toch wel het slechtst denkbare nieuws. Ik kan mij die dag van het onderzoek nog goed herinneren. Onderweg naar die afspraak zag ik een wonderschone regenboog. Ik voelde ook een enorme kracht waardoor ik dacht: ik weet niet wat het wordt, maar het komt goed. Hoe dan ook, vertrouwen houden.’

Paula heeft veel aan de liederen van Kinga Bán, de zangeres die inmiddels overleden is aan de gevolgen van kanker. ‘Ik ben er vandaag en ik leef met volle teugen. Ik ben heel erg van het nu. Ik weet niet wat er volgende week gaat komen en dat weet niemand. Ik kan nu gewoon blij zijn. Ik blijf gewoon dingen organiseren. Haar man Henri vult haar aan. ‘We blijven inderdaad nog steeds plannen maken, maar het maakt het hier en nu intenser. Als je geen plannen meer maakt dan is het leven veel minder leuk. Het is zaak dat je de mooie momenten weet te zien en die ook uitspreekt naar elkaar.’

Henri vertelt vervolgens dat hij zijn leven aan zijn vrouw te danken heeft. ‘Bij Paula leerde ik dat ik bij andere mensen mezelf kan zijn. Ik vond een ontzettende rust bij haar. Het gezin waar ze in opgegroeid was voelde voor mij ook echt als een warm bad met wat ik daarvoor gewend was.’ Hoe probeert Henri nu op zijn beurt er voor Paula te zijn nu ze kanker heeft? ‘Door ook goed naar mezelf te kijken. Ik kan niet het leven van Paula leiden, maar wel dat van mijzelf. Door oprecht te blijven, goed naar mijn gevoelens te luisteren en terug te koppelen wat de dingen zij zegt bij mij oproepen, help ik. Vlak na de eerste grote operatie heeft Paula heel diep gezeten. Daar heb ik haar op een hele wonderlijke manier bij kunnen helpen. We hebben zo diep gepraat toen. We hebben hele lange wandelingen gemaakt en dan kwam ik vaak thuis met de gedachte: wat heb ik allemaal gezegd en is dat allemaal wel waar? Maar dan lazen we een dag later in een dagboek, of hoorden we een preek van Bobby Schuller, en dan werd datgene juist weer bevestigd. Dat was zo wonderlijk.’

Door de kanker en de vele behandelingen verandert het lichaam van degene die ziek is. Hoe ga je daar mee om als stel? Henri: ‘Ik denk dat het dan aan ons is om te kijken: wat is er nog wel? Je kunt heel erg treuren om wat geweest is en wat niet meer terugkomt, maar dan leef je niet in het moment. Kijk naar vandaag, we hebben een prachtige dag. Wie had ooit gedacht dat we hier zouden mogen zitten om dit te vertellen? Op die manier maak je van iedere dag een feestje, ongeacht je fysieke gesteldheid. Die staat dan op het tweede plan.’

Het echtpaar straalt veel blijdschap en dankbaarheid uit, ondanks de omstandigheden. Paula kan zich die hele moeilijke momenten tijdens haar ziekteproces nog goed herinneren, maar begint toch alweer snel over de positieve uitwerking ervan te spreken. ‘Die periode heeft wel een aantal maanden geduurd en ik zag niet meer wat voor moois er nog wel was. Maar achteraf is dat een gouden tijd geweest. Als je er in zit is het vreselijk, je gunt het niemand. Maar ik heb het ervaren alsof ik heel erg gesnoeid ben in die tijd, nu mag ik bloeien als nooit tevoren. Dat is het mooie eraan, als je het achter de rug hebt en er zoveel meer door kan stralen.’

Gelooft het echtpaar, ondanks het feit dat Paula nog steeds ernstig ziek is, in een wonder? Henri: ‘Ze leeft al vijf en een half jaar na de constatering van kanker. We zitten echt in een wondertijd.’ Paula vult hem direct aan: ‘Hoe ik door de behandelingen heen mag gaan en daar amper last van heb, dat ik hier nu ook na twee dagen alweer zit. We worden iedere keer zo gezegend. We hebben onlangs van de oncoloog nog te horen gekregen dat ze ons anoniem in studieverband hadden meegenomen. Zodat ze ook aan anderen konden voorleggen wat er allemaal mogelijk was met deze behandelingen.’

Heeft Paula, tot slot, nog een boodschap voor andere ernstig zieken? ‘Ga niet van de dood uit. In het ziekenhuis hebben ze misschien gezegd dat het de laatste fase is en dat er alleen nog maar palliatieve zorg mogelijk is. Probeer te blijven leven, ik denk dat je door positiviteit en door vertrouwen in het leven nog verder komt dan je denkt. Zonder angst en zonder bezorgdheid. Dat is ook mijn lijfspreuk: ik kies geloof boven bezorgdheid, hoop boven zorgen en liefde boven angst.’