Henri en Hillie van Dijk brengen geloof in de praktijk

Rechtstreeks naar het interview

Henri en Hillie vinden dat hun buurt ten onrechte wordt bestempeld als achterstandsbuurt. Dat is de Bloemenbuurt in Ede volgens hen niet. Waar ze wonen, tref je migrantengezinnen, alleengaanden en mensen met allerlei achterstanden. Ondanks het feit dat Henri een prima baan heeft en zou kunnen verhuizen, wil hij niet met zijn gezin uit de buurt weg. Sterker nog, hij richtte er de ‘Flower Power beweging’ op, een organisatie die de handen en voeten van Jezus zijn en het geloof in de praktijk brengen. ‘Het bestaat uit een groep buurtbewoners die actief willen zijn voor andere mensen uit de buurt. Het is een jaar of negen geleden begonnen. We wilden een keer uitstappen naar de mensen in onze buurt. We hebben toen in één dag een tuin aangepakt van Marion, onze buurvrouw. Zo is het begonnen.’

Vervolgens zijn Henri en Hillie tal van activiteiten gaan organiseren in de Bloemenbuurt. ‘Het is gewoon heel mooi als je mensen tot bloei ziet komen’, vertelt Hillie met gevoel voor beeldspraak. Toen ze zelf ziek was, kwam laatst een buurvrouw heel attent een geschilde kiwi brengen. ‘We hebben heel mooi contact met de mensen. Ze geven je ook iets terug. Ze vragen hoe het met je gaat en ze geven je aandacht. Wij leren ook heel veel van buurvrouw Marion bijvoorbeeld, ze kijkt met een frisse blik naar de Bijbel en is nu ook betrokken geraakt bij een bijbelstudiegroep.’

Marion zei eens over het echtpaar in een plaatselijk krantje: ‘Ik kende veel christenen die heel veel zeiden maar weinig deden. Maar bij Flower Power zitten christenen die niet heel veel zeggen maar wel veel doen.’ Henri vertelt hoe desondanks in de ontmoetingen soms toch ook heel concreet het aanbidden van God naar voren komt. “We hadden een keer een kerstviering bij ons thuis georganiseerd, toen het allemaal nog wat kleinschaliger was. Onze buurvrouw haalde toen haar pianobundel tevoorschijn en begon wat kerstliederen te spelen. Opeens speelde zij toen het ‘Ere zij God’ en je merkte dat de mensen die daar waren, zonder christelijke achtergrond eigenlijk, toch uit volle borst mee zongen. Dat was een heilig moment wat dan zomaar ineens ontstaat.”

Inmiddels is er in de wijk van een klein stukje gemeentegrond, een moestuin gemaakt. Ook is er een voedselkastje waar buurtbewoners die eten over hebben wat in kunnen stoppen voor buren die krap zitten in hun voedselvoorziening. ‘Heel de dag door komen daar mensen. Het is wel zo veilig dat mensen daar voedsel anoniem uit kunnen halen. Dat is gewoon heel mooi’, vertelt Henri.

Volgens Hillie is hun inzet voor de wijk echt een keuze geweest. Op deze manier brengen ze hun geloof in de praktijk. ‘En dat is het nog steeds. Je kiest ervoor om er te zijn voor je wijk. Dat kan op allerlei manieren, door bijvoorbeeld een praatje te maken met je buren of ze bij je thuis uit te nodigen. Maar ook door, wanneer je iemand van de thuiszorg ergens naar binnen ziet gaan, even aan te bellen om te vragen of je misschien ook iets voor diegene kan betekenen. Daar moet je echt voor openstaan.’ Henri vult aan: ‘Het is echt een levensstijl. Door het ontmoeten van mensen zie je waar eenzaamheid is en beginnen ze ook vragen te stellen over zingeving, religie en geloof. Inmiddels hebben we wel gezien dat de velden wit zijn om te oogsten.’