Harriette Verwey over de seizoenen in je leven

Rechtstreeks naar het gesprek met Harriette Verwey in Hour of Power

‘Samenvallen met je bestemming: dat is een onbeschrijfelijk mooi gevoel’, vertelt de voormalig cardioloog Harriette Verwey over de seizoenen in je leven. Terugkijken op je leven en zien dat je het verschil hebt gemaakt, dat je levens van mensen hebt verrijkt en zelfs gered. Voor veel mensen is dat iets om naar te streven, voor Harriette Verwey (67) een realiteit.

Een aantal jaar geleden nam ze afscheid van haar succesvolle carrière waarin ze ruim veertig jaar als cardioloog werkte. Op een warme zomerdag mocht ze dit seizoen van haar leven afronden en haar patiënten nog eenmaal in de ogen kijken en zien wat haar werk voor invloed heeft gehad. Wanneer ze terugdenkt aan dit moment voelt ze zich een bevoorrecht mens.

Wanneer gevraagd wordt naar haar mooiste herinnering aan Suriname, het land waar ze opgroeide, licht haar gezicht op.  ‘Het was een onbezorgde jeugd. We hadden niet veel, maar we hadden liefde en vrijheid, we konden gewoon op straat spelen, in bomen klimmen en sinaasappels plukken. We waren arm, maar dat idee heb ik nooit gehad. Mijn moeder maakte onze kleding en naast ons huis hadden we een moestuin, dus voldoende te eten.’

Op haar achttiende komt Harriette naar Nederland voor een studie geneeskunde. Harriette vertelt over de seizoenen in je leven en dat niet elk seizoen even gemakkelijk is. Hoewel de studie haar wel makkelijk afging, was het toch een moeilijke periode, vertelt Harriette. ‘Ik kan er nu pas goed over praten, vanwege de vele interviews die ik de afgelopen jaren gedaan heb. Maar in dat seizoen van m’n leven was ik eenzaam. Ik kende het land en de cultuur niet. Ondanks dat ik me direct had aangesloten bij een kerkgemeenschap en de mensen buitengewoon lief en hartelijk voor me waren, voelde ik me alleen. Ik miste contact met leeftijdsgenootjes. Het waren vooral de weekenden die lastig waren, als iedereen met een stapel wasgoed naar zijn of haar familie vertrok en ik alleen achterbleef. Of de feestdagen.’

‘Temidden van die omstandigheden had ik ook een groot plichtbesef. Mijn ouders hadden snoeihard gewerkt om mij te laten studeren, dus ik kon niet met lege handen terugkomen. Opgeven was geen optie. Na verloop van tijd ging het beter, leerde ik de do’s en don’ts kennen van de Nederlandse cultuur en kreeg ik meer contacten’, vertelt Harriette over de seizoenen in je leven.

Als student heeft Harriette erg weinig geld. Ze herinnert zich nog dat ze een keer bij een schoenenzaak stond in het centrum van Leiden. ‘Ik dacht: God, ik heb nieuwe schoenen nodig! En terwijl ik naar de schoenen stond te kijken, tikte een zuster uit de gemeente me op de schouder. Ze gaf me geld, genoeg om zelfs twee paar te kopen. Zo kwamen er steeds mensen op mijn pad. Er was ook een gezin uit Suriname, dat ik in de gemeente had ontmoet. Van hen kreeg ik elke week een tas met boodschappen en een briefje van tien gulden. Jarenlang deden ze dat totdat ik afgestudeerd was en aangaf dat het niet meer nodig was. Zo zag ik dat ik God kon vertrouwen; Hij voorzag heel letterlijk.’

‘Een keer heb ik God heel dichtbij ervaren. Op een ochtend werd ik wakker en hoorde een stem zeggen: “Jij hoeft je nergens zorgen over te maken.” Ik schrok: is er iemand in mijn huis? Dat kon eigenlijk niet, want het huis was beveiligd. Later die dag werd ik gebeld en hoorde ik dat een patiënt me had aangeklaagd en een klacht had ingediend die naar het tuchtcollege ging. Het ging om alles waar ik zo hard voor had gewerkt, waar ik alles voor had gegeven. Ik werd er misselijk van en moest overgeven. Het hele proces was een hel maar ik herinnerde me de stem die ik die ochtend had gehoord. Toen vroeg ik God: “Als U tot me gesproken heeft, wilt U me dan ook helpen hier doorheen te komen.” En dat deed Hij. Het heeft anderhalf jaar geduurd, maar uiteindelijk ben ik op alle punten niet schuldig bevonden.’

De cardioloog werd van jongs af aan grootgebracht met een godsbesef. Haar moeder was katholiek en haar vader lid van de evangelische broedergemeenschap. ‘Op een gegeven moment moet je natuurlijk zelf kiezen en ik ben blij dat ik die keuze heb gemaakt voordat ik naar Nederland kwam. Op een dag ben ik gewoon een pinksterkerk binnengelopen. Daar heb ik ontdekt dat God een persoonlijke relatie met mij wil. Hij heeft bewezen dat Hij er altijd is. He covers my back. In moeilijke seizoenen van je leven duik ik in de Psalmen en zoek daar mijn troost. Dan is de situaties soms nog steeds vervelend, maar ik verander zelf en ervaar diepe vrede. Ik kan me niet voorstellen dat je zonder God kunt leven. Ik benijd die mensen niet, waar vind je dan je houvast?’

Harriëtte denkt even na. ‘Ja, er zijn angstige momenten, ik leef in deze wereld en ik heb geen garantie dat ik niet ernstig ziek word. Soms kan de angst me wel overvallen, maar God komt te hulp. Het is ook een keus om te zeggen: Ik ken angst, maar angst is niet mijn leidsman. Dat besef is gegroeid. Ik schrijf elke dag vijf dingen op waar ik dankbaar voor ben. Als ik dat teruglees, zie ik hoe God in mijn leven werkt.’

Wanneer Harriette Verwey vertelt over de seizoenen in je leven en terugkijkt op haar eigen seizoenen, zegt ze bescheiden: ‘Ik weet niet of ik aan het woord ‘overwinning’ denk als ik terugkijk op mijn leven. Ik heb een koninklijke onderscheiding gekregen, maar dat zie ik als een gunst. Anderhalf jaar later kreeg ik inzage in alle brieven die verschillende mensen hadden opgestuurd om voor deze onderscheiding te pleiten. Ik vond het zo bijzonder. Dat mensen zó naar mij kijken.’

‘Op de dag dat ik afscheid nam van mijn werk werd er een groot feest gehouden waar bijna 500 mensen zijn gekomen. Allemaal patiënten die hun dokter kwamen bedanken. Ik mocht het bij leven meemaken en ik realiseerde me toen dat de mensen van mij houden. Ze kwamen niet voor een schouderklopje, maar ik deed ertoe. Ik viel samen met mijn bestemming. Dat wil ik jonge mensen ook proberen uit te leggen. Het gaat erom dat je in je bestemming komt. Of dat nu als moeder, onderwijzer of stratenmaker is. In balans zijn met je roeping is een onbeschrijfelijk mooi gevoel. Dan haal je het maximale uit je werk.’

‘Ik weet dat mijn broers en zus onvoorwaardelijk veel van mij houden. Ik weet dat ze voor me door het vuur gaan. Ik heb veel te geven, ik ben een gelukkig mens. Ik ben ook een bevoorrecht mens, in materieel opzicht. Van de tijd dat ik iemand was die geld kreeg, kan ik nu geld geven. Dat vind ik een ongelooflijke omslag. Ook merk ik vaak dat mensen iets in mij zien waarvan ik me niet bewust ben. De patiënten vroegen weleens: “Waarom bent u zo anders? Ik voel me veilig bij u.” Als kind was ik erg verlegen, ik ging al huilen als de juf naar mij keek. Totdat ik op een dag besloot om rechtop te staan. Die keuze, dat besef dat ik dat moest doen, is denk ik geleid door de Heilige Geest. Uit dat verlegen, bange meisje, is toch een mooie bloem voortgekomen.’

‘Ik herinner me dat op 7 januari 2018 Hannah Schuller in de uitzending van Hour of Power vertelde over de seizoenen in je leven en dat elk seizoen weer nieuwe dingen met zich meebrengt. Dat herkende ik en het kwam zó binnen bij me. Na mijn pensioen betrad ik een nieuw seizoen waarin ik mag ontdekken wat mijn drive is en waar mijn hart ligt.’

Harriette Verwey (Paramaribo, 1951) is tientallen jaren een toonaangevende cardioloog geweest, haar hele carrière werkte ze in het Leids Universitair Medisch Centrum. Ze was jaren hoofd van de hartbewaking. Haar specialiteit werd hartfalen en zij introduceerde het permanente steunhart voor mensen die niet in aanmerking kwamen voor een harttransplantatie. Verwey ontpopte zich als voorvechtster van een andere aanpak van het vrouwenhart. Bij haar afscheid in juni 2017 werd ze benoemd tot Officier in de orde van Oranje-Nassau. Harriette woont in Leiden.