Home Kijk & Lees Hans vertelt over het proces van loslaten

Hans vertelt over het proces van loslaten

De 33-jarige Hans Alderliesten is een jonge weduwnaar. Hij verloor zijn vrouw aan kanker en bleef achter met twee dochters. Hans vertelt over het proces van loslaten.

Rechtstreeks naar het interview

Hans Alderliesten noemt het ‘paradoxaal’ dat hij ondanks alles zo gelukkig is. Hans: ‘Ik weet ook zelf niet hoe dat kan maar ik ben wel heel erg gelukkig. Mijn vrouw is heel lang ziek geweest en ik heb zulke diepe dingen meegemaakt: ik ben op de bodem van dit bestaan geweest en daar heb ik toch ook Gods liefde geproefd.’ Na een zes jaar lange strijd is het klaar. ‘Op het einde was er medisch gezien geen uitweg meer. Daarom hebben we de dag van haar overlijden ook echt als verlossing ervaren, dat het goed was. De ziekenhuisopnames en uitslagen zorgden voor zoveel stress en spanning. Dat is op een gegeven moment niet meer houdbaar. Als ze dan goed heengaat, is dat eigenlijk de beste dag uit je leven.’

Doodvonnis

Presentator Jan van den Bosch kan het zichtbaar moeilijk begrijpen. Hans legt uit: ‘Als je het tijdelijke mag wisselen voor de heerlijkheid van het eeuwige dan is dat de beste dag van je leven. Dat is verreweg het beste. De schouwarts zei tegen mij: “Ze is overleden.” Maar ik zei: “Dat denk ik niet. Ik denk dat ze leeft, meer dan ik.”‘ De maatjes voor het leven trouwen op hun 21e. Met een schittering in zijn ogen vertelt Hans: ‘Het was liefde op het eerste gezicht. Maar liefde is ook echt een opgave, het is geven en nog eens geven. Dat is niet erg, dat is een genoegen. Laat die gezindheid in u zijn die ook in Christus was, de gezindheid van het dienen.’

Overleven

Hans vertelt over het proces van loslaten want als Annelien 25 is, krijgt ze een zeer slechte diagnose: een agressieve vorm van borstkanker. ‘We waren net drie, vier jaar getrouwd. Dan stort je wereld wel in als ze die diagnose geven. In feite krijg je dan een doodvonnis. Dat voelde toen ook zo.’ Zes jaar lang vocht Annelien om te leven maar ze kan niet meer. Om met dit proces van verwerken, loslaten en verliezen van zijn maatje om te kunnen gaan, schreef Hans van zich af en hield een dagboek bij. Zijn schrijven is nu gebundeld in het boek ‘Overhoop overleven’.

Test

Het boek omschrijft onder andere hoe Hans met het ziekteproces omging en Hans vertelt daarin over het proces van loslaten. Hij leest eruit voor. ‘Als verhuizen een relatietest is, wat is borstkanker dan? Voor de persoon met kanker is er geen keuze. Je wilt hoe dan ook overleven. Zelfs als we in de 90 zijn, we klampen ons aan alles vast. Voor de partner is er ook geen keuze: mantelzorg overkomt je. Ja, je kunt weglopen, je vrouw in de steek laten, een racefiets kopen. Weg. Ik trek dit niet. Ik hoor het anderen in vergelijkbare situaties zeggen. Of ik dit wil, wordt niet gevraagd.’

Eenzaamheid

‘Hoeveel is die belofte van trouw ooit aan haar gedaan dan eigenlijk waard? Zou je zelf in zo’n situatie niet door je liefste willen worden verzorgd? Na een intensieve werkdag een ontplofte woonkamer aantreffen. Het zijn kleine kinderen maar toch, chaos niet meer kunnen beheersen. Het zijn kleine signalen dat het om een grote ziekte gaat. Ik wilde vandaag uitslapen. Maar ook dat stuit op onbegrip. Er zijn verwijten over en weer, ongecontroleerde emoties, niet veel maar toch. Onbegrepen worden en onbegrepen zijn. Eenzaamheid in samenzijn en samenzijn in eenzaamheid.’

Niet gelijkwaardig

Na het lezen kijkt Hans op en vertelt verder: ‘Door een ziekte is je relatie niet meer gelijkwaardig want je gaat zorgen voor. Geven en nemen raakt uit balans. Je kan iemand die ziek is niet verwijten dat hij of zij mentaal niet aan dingen toe is. Zoals het opruimen van rommel of het voorbereiden van eten bijvoorbeeld; dat gaat niet meer zo goed omdat die ziekte er tussenin staat. Het is de kunst om de persoon te blijven zien en niet de ziekte en dat is een enorm gevecht. Natuurlijk heb je die belofte van trouw gedaan en daarin moet je omhoog kijken, dat was ook voor Gods aangezicht. Ik snap dat zo’n situatie heel kritiek kan zijn en zal dan ook niet snel iets daarvan zeggen als mensen om die reden uit elkaar gaan. Soms wilde ik ook mijn racefiets pakken. Toen was er een collega waarmee  ik een indringend gesprek heb gevoerd, ik zal het nooit vergeten. We stonden bij het kopieerapparaat en hij zei: “Hans, ze kan er niets aan doen.” Dat was voor mij de redding. Zij wilde dit ook niet.’

De waarom-vraag

Het feit dat ziekte mensen uit elkaar drijft, begrijpt Hans heel goed. Maar het verrijkt ook, vindt hij. Hans: ‘Je gaat over de meest essentiële dingen praten. Wat is het doel van mijn leven? Hoe wil ik terugkijken? Hoe kan ik straks God ontmoeten? Annelien heeft nooit de ‘waarom-vraag’ gesteld. Ze zei: “Hans, ik heb het nodig. Want God wil dat ik dichtbij Hem kom leven.” Er zat dus volgens haar ook iets corrigerends en genezends in moreel opzicht in, afkomstig van Gods vaderlijke hand. Het komt je toe. Het vertrouwen in de Vader is dan zo groot, dat het goed is. Laat onverlet dat je je kinderen op wilt zien groeien, op vakantie wilt en van het leven wilt genieten.’

Dood in mijn leven

Hans Alderliesten vertelt, wanneer mensen soms tegen hem zeggen ‘Je vrouw is overleden’, over het proces van loslaten. Hans: ‘Dan zeg ik: dat is waar maar ik merk dat ik ook ben overleden. In die zin dat de dood in mijn leven is gekomen. Dat is niet zo voor Annelien want zij heeft geen actieve herinnering aan de dood. Ik wel.’ Hans moet verder met dit gegeven van de dood en staat anders in het leven. ‘Ik wil de dingen helemaal beleven, voelen en doorgronden en dat doe ik door dingen op te schrijven.’

Wil jij een optimale website? Dan hebben we wat cookies van je nodig. Pas mijn voorkeuren aan