Giovanca: ‘Zonder gebed ga ik m’n kamer niet uit!’

Giovanca zou je moeiteloos als een alleskunner omschrijven. Ze kan zingen, presenteren en ook modellenwerk is haar ook niet onbekend. Wat zijn voor Giovanca de hoogtepunten uit haar carrière? ‘Sowieso het mogen maken van albums, de Gouden Plaat en het presenteren van programma’s als Amazing Grace waarin je op NPO 1 om half negen ‘s avonds gospel kan laten horen. Dat is toch ook wel bijzonder. En misschien ook het wel mogen presenteren van Vrije Geluiden. Ik heb daar nog altijd warme herinneringen aan. Je zag daar alles, de hele wereld die muziek aan het maken was. Er zaten ook altijd prachtige verhalen tussen. Het was ook wel experimenteel, en daardoor was het ook wel een beetje niche. Toen zij mij daarvoor vroegen, was ik ook heel erg verbaasd. Het is één van de vele keren dat er iets op die manier op mijn pad gekomen is. Het was zo’n verrijking.’

Er kwam echter een streep door Vrije Geluiden toen de NPO besloot het programma niet langer uit zenden. Niet al te lang daarna kreeg Giovanca een onverwachts telefoontje van de EO. ‘Of ik een rol wilde spelen in een talkshow. Meer informatie was er niet. Ik vond het heel apart dat ik dat telefoontje toen kreeg, want ik heb toen tot God gebeden met de vraag: hoe nu verder? Ik heb eigenlijk altijd wel geweten dat dit niet mijn eindstation zou zijn, maar dat bepaal ik zelf niet natuurlijk. Ik weet nog wel dat toen ik klein was, ik modeontwerper wilde worden maar ook presentator. En ik wilde iets met kinderen gaan doen en ook met schrijven. Als ik daar nu op terugkijk, heb ik best veel van die dingen gedaan.’ Waren Giovanca’s ouders trots op haar? ‘Ik denk het wel’, reageert ze ietwat aarzelend. ‘Ik denk, nu wij als ouders veel mondiger zijn en meer weten over positief opvoeden, we veel eerder uitspreken dat we trots zijn op onze kinderen dan 30 of 40 jaar geleden. Mijn ouders waren dan ook nog eens afkomstig uit de Curaçaose cultuur. Ik denk dat mijn ouders heel trots waren, maar dat was niet iets wat ze elke dag tegen mij zeiden. Er was wat ongenoegen over het feit dat ik wilde gaan zingen en entertainen. Mijn ouders zagen me liever studeren. Ga nou alsjeblieft gewoon je koppie gebruiken. Je kunt goed leren, je zit op het gymnasium. Ga studeren en blaas iedereen omver. Maar dan niet met je stem, maar met wat er in je hoofd zit, zo dachten zij er meer over.’

‘Mijn tante speelde een heel bepalende rol in mijn leven. Ze was de zus van mijn vader en qua leeftijd zaten ze heel dicht bij elkaar. Daardoor waren ze ook een beetje ‘besties’. Mijn tante heeft eigenlijk de hele familie met God in aanraking gebracht. Iedereen kende God wel maar dan meer op de culturele manier: je bent gedoopt, katholiek en met Kerst ga je één keer naar de kerk. Maar zij was écht bekeerd. Wat ik zag is dat ook mijn moeder veranderde. Ze was altijd al wel een sterke vrouw, maar daarna is ze een sterke gelovige vrouw geworden. Het was als een olievlek, op een gegeven moment ging de hele familie mee naar de kerk. Maar toen werd m’n tante ziek. Op dat moment zat ik in de zoveelste piek van mijn carrière. Ik ging de hele wereld over. Ik kreeg het wel mee, maar op een andere manier dan de rest. Ook omdat ik er heel vaak niet was. Ik ben nog in de week voordat ze overleed bij haar geweest om daarna naar Japan te gaan. Ik voelde mij hier later heel schuldig over. Maar ze zei tegen mij: “Je kunt gaan. Je bent nodig. De wereld heeft Jezus nodig.” Ik dacht bij mijzelf: hoe kun je daar op dit moment aan denken?’

‘Toen m’n tante overleed, dacht ik: oké, Heer. Ik snap dat er van alles bij het leven hoort, dat we komen en gaan, en dat je ook in de Bijbel soms best wrede, heftige en moeilijke dingen kunt lezen, maar dat U nou juist van alle mensen de meest radicale en bekeerde tante neemt. Dat leverde bijna een gevoel van onrechtvaardigheid bij mij op. Mijn moeder zei: “Giovanca, haar taak in de wereld zit erop.” Ik dacht echt: hoe kunnen jullie nou allebei zo’n soort van berusting uitstralen hierin? Mijn moeder heeft absoluut heel veel verdriet gehad, maar ik zag wel echt een verschil met mijn moeder in hoe sterk zij in haar geloof stond en hoe ik in mijn geloof stond. Ik heb toen best wel een klap gehad qua geloof. Ik weet niet meer wat ik letterlijk zei, maar elke zin begon in die tijd wel met de woorden waarom en hoezo. Ik had tot die tijd misschien een beetje het idee dat als je ‘goed gelooft’ je een soort van onschendbaar zou zijn. Maar zo werkt het niet zijn, dus dat moest ik echt even een plekje geven. Je kunt God dienen en er toch op een gegeven moment niet meer zijn. Mijn geloofsleven is er wel door veranderd, want ik ga m’n kamer ‘s morgens niet uit voordat ik heb gebeden!’