Ferdinand Varekamp: onvoorwaardelijke liefde

Rechtstreeks naar het interview

Ferdinand Varekamp herinnert zijn dieptepunt nog goed. Wanneer hij zijn nichtje naar school brengt, vraagt ze wat er met hem aan de hand is. Ferdinand: ‘Ik liep heel erg te huilen want ik had veel verdriet over het feit dat mijn vrouw mij verlaten had. Ik zat in een rouwproces. In één keer vertelde ik haar alles: dat ik geen geld had om eten te kopen et cetera. Ik zie haar nog met verbijstering naar mij kijken. Twee minuten later kwam ze terug met haar spaarpot en vroeg ze: “Is dit genoeg?” Op dat moment brak mijn hart.’ De grote stoere kerel ervaart – door zijn kleine nichtje – hoe het is om geraakt te worden door de onvoorwaardelijke liefde van God.  Het is het moment dat hij weer op zoek gaat naar zichzelf.

Vroeger was Ferdinand een boefje. Zijn vader overleed toen hij pas acht jaar oud was. Ferdinand woonde op dat moment al in Nederland met zijn moeder. Zijn vader blijft achter. Ferdinand: ‘Ik heb eigenlijk nooit afscheid van mijn vader genomen. Je leeft dan de rest van je leven met een soort bagage.’ Hoewel zijn moeder hem onvoorwaardelijke liefde geeft, kan zij hem niet in toom houden. Als zij tien jaar later ook overlijdt is de dan 18-jarige Ferdinand behoorlijk kwaad. ‘Woede, onbegrip en boosheid beheersten mijn leven omdat mijn ouders er niet meer waren.’

Zijn wereld stort in en hij raakt de weg volledig kwijt. Zijn houding naar de buitenwereld is agressief want Ferdinand weet alles beter. Deze houding helpt hem niet in de liefdesrelatie met zijn vrouw waardoor zij op den duur niet meer met Ferdinand kan leven. ‘Ik begrijp dat nu. Ik heb daarna twee jaar in totale somberheid geleefd. Ik ging van verdriet mijn geld vergokken, bouwde daardoor schulden op en had op een gegeven moment helemaal niks meer. Ik kon bij mijn zusje terecht maar ik schaamde mij diep en durfde ‘s avonds laat niet bij haar aan te kloppen. Dan sliep ik in haar schuurtje. Zij heeft dat nooit geweten.’

Dan komen Audrey en haar familie op zijn pad en proeft Ferdinand opnieuw aan een liefde die onvoorwaardelijk is. Iets wat hij lastig vindt om te ontvangen. Zijn aanstaande schoonvader wijst hem op de mogelijkheid om buschauffeur te worden en zo een vast inkomen te krijgen. Maar Ferdinand vertelt eerlijk dat hij eigenlijk helemaal geen zin heeft. ‘Maar toen dacht ik: jullie doen je best voor mij, dan ga ik mijn best doen voor jullie. Inmiddels ben ik alweer twaalf jaar buschauffeur en ben ik nu schuldenvrij. Audrey en haar ouders hebben mij echt gered. God heeft haar in mijn leven geplaatst.’

Audrey vraagt Ferdinand mee naar de kerk. Ferdinand weet niet wat hij meemaakt. ‘Ik had een voorstelling van een kerk dat er mensen in bankjes zaten en dat soort dingen. Maar het was daar zo open. Mensen waren erg vriendelijk en gastvrij. We gingen achterin zitten en ik werd echt geraakt. Ik begon te huilen terwijl daar 900 mensen zaten. Dat zou ik normaal gesproken nooit doen.’ Later ontdekt hij dat hij geraakt is door de onvoorwaardelijke liefde van Gods geest.

Op een mannenconferentie valt vervolgens alles op zijn plek voor Ferdinand. ‘Er werd daar gesproken over genade. Het ging in de kerk telkens over onvoorwaardelijke liefde maar toen het over genade ging zei ik tegen de Heer: “Ik begrijp het nu. Ik weet niet hoe mijn leven gaat lopen maar als U het gaat leiden zal het mooi zijn.” Ik weet nu gewoon dat ik een kind ben van mijn liefdevolle Vader in de hemel. Ik voel het in het mijn hele wezen en zie het aan alles wat God mij geeft.’