Emmeline: ‘Mijn kinderen staan op nr.1!’

Haar man, die ze uit bescherming voor haar kinderen Daan noemt, kon de druk van het gezinsleven niet aan. Hij had problemen met zijn mentale gezondheid en kwam in een burn-out terecht. Uiteindelijk kreeg hij suïcidale gedachten. ‘De pijn die ik toen voelde, was niet te verzachten met een paracetamol. Het was de pijn van het loslaten van de droom die ik had. Ik was getrouwd, overtuigd dat we samen als gezin door het leven zouden gaan. Meerdere keren gaf hij aan uit het leven te willen stappen en ons mee te nemen. Dat is niet iets waar je mee naar buiten treedt. Je probeert te overleven, alleen, met drie jonge kinderen.’

‘Toen mijn man worstelde met mentale gezondheid en we uit elkaar gingen, was dat een heel eenzame periode. Ik kwam net terug uit Engeland en had geen stevig sociaal vangnet om op terug te vallen. Ik zag hoe weinig oog er in de maatschappij is voor de uitdagingen van alleenstaande ouders. Als huisarts hoor je dan dat je het financieel wel redt, maar niemand zag de dagelijkse strijd. Als een kind ziek werd, kon ik niet zomaar zorgverlof opnemen. Dat betekende simpelweg: geen inkomen.’

‘Ik zie hoe diep het gemis van een vader mijn kinderen raakt. Dat gemis kan ik niet voor ze oplossen. Je kunt pleisters plakken, helpen met schoolkeuzes, maar het verdriet over hun vader is hun weg. Daar kan ik alleen maar voor bidden.’ Zoon Tobias bevestigt dat het als kind lastig was om zonder vader op te groeien. ‘Vooral als puber miste ik hem. Inmiddels heb ik al tien jaar geen contact meer met hem en ik ben me op school en mijn sociale leven gaan richten. Ik weet dat mijn moeder en zusjes er altijd voor me zijn en God ook. Hij is voor mij een vaderfiguur, Iemand die me steunt als het moeilijk is. Die me helpt om door te zetten, ook op zware dagen.’

Emmeline vult aan: ‘Mijn gebed is altijd geweest dat mijn kinderen zich gedragen mogen voelen, dat God hen niet loslaat. Ik geloof dat Hij mij deze kinderen heeft toevertrouwd en dat ik die taak, hoe moeilijk ook, mag volbrengen. Mijn geloof gaf mij perspectief op de situatie met mijn ex-man en zijn mentale gezondheid. Ik ben nooit verbitterd geraakt. Zeker wel, maar nooit verbitterd. Ik zie zijn gedrag als onderdeel van zijn ziekteproces. Ik heb mijn kinderen altijd verteld dat ze uit liefde geboren zijn en heb nooit kwaadgesproken over hun vader. Ik realiseer me dat mijn pijn niet uniek is. Door de eeuwen heen hebben mensen geleden en dat geeft mij troost. Jezus heeft ook pijn gekend. Die herkenning helpt om je eigen situatie te dragen.’

Als coach voor alleenstaande ouders hoort Emmeline telkens dezelfde thema’s: ‘Eenzaamheid en frustratie. Ouders lopen tegen regels aan waar niemand over praat. Bijvoorbeeld geen alimentatie ontvangen, geen flexibiliteit vanuit werkgevers, het gevoel dat alles op jouw schouders rust. Daarom heb ik ‘Happy Mappa Company’ opgericht, een non-profit platform dat praktische hulp en bemoediging biedt aan alleenstaande ouders. Op de website vind je alles bij elkaar: van regelingen en rechten tot simpele weetjes zoals gratis reizen met kinderen onder de twaalf. Maar vooral willen we ouders met elkaar verbinden, zodat niemand zich alleen voelt.’

De ervaringen van Emmeline hebben geleid tot twee boeken, die ze onder pseudoniem schreef. ‘In mijn eerste boek ‘De geur van witte fresia’s’ heb ik mijn verhaal opgeschreven. Fresia’s waren mijn trouwboeket, en schrijven hielp mij om alles een plek te geven. Met mijn tweede boek ‘Met liefde. Drie kinderen, één moeder, onze weg naar hoop en herstel’ wil ik laten zien dat er altijd hoop is. Ook als je diep in de put zit, is er iemand die met je meegaat. En dat herstel vaak ook komt via de mensen om je heen.Ik vergelijk het weleens met een bijna lege fles cola. “=Zelfs als je denkt dat het op is, zit er nog een restje in. Dat beetje, dat is de kracht van boven. Daarmee kun je toch verder.’