Els van Teijlingen: ‘Dat ze bij God zijn is het enige wat mij troost geeft’
Els van Teijlingen woont in Oeganda, zij doet daar fantastisch werk voor kinderen van wie de moeder niet voor hen kan zorgen. Bijvoorbeeld omdat ze tijdens de bevalling sterft. Zelf heeft Els vier kinderen aangenomen die alle vier besmet waren met HIV/Aids. Ten tijde van het gesprek met Jan van den Bosch zijn al haar vier dochters aanwezig. Helaas zijn twee van haar dochters inmiddels overleden aan de gevolgen van hun ziektebeeld.
Troost
“We kwamen terug uit Nederland op een zaterdagavond en zondagmorgen vond ik Sarah in coma in haar bed. Ze had een virus in haar hersenen gekregen en is die avond overleden. De koffers waren nog niet uitgepakt. Het was heel dramatisch en moeilijk. Een halve week later werden de Aidsremmers van Catherine veranderd, omdat de medicijnen uit de handel gingen. Maar haar lever reageerde daar niet goed op. Ze raakte twee dagen daarna in coma en toen is ze ook overleden”, vertelt Els over de schrijnende situatie. “Dat ze bij God zijn is het enige wat mij troost geeft.”
“Dit heb ik in al die twintig jaar dat ik mensen heb mogen interviewen nog nooit meegemaakt”, zegt Jan van den Bosch, zelf een goede vriend van Els, zichtbaar ontdaan.
Smokey Mountain
Jan en Els ontmoetten elkaar dertig jaar geleden op de grootste vuilnisbelt van de wereld, op de Filipijnen. “Ik kwam daar met Jeugd met een Opdracht. Ik ging daar met mijn viskoffer met medicijnen langs de huisjes. Het was een tijd waar ik veel van geleerd heb. Dat waren echt de armsten van de armsten. Maar je kan zelfs happy zijn op de vuilnisbelt als je Jezus in je hart hebt”, vertelt Van Teijlingen.
Het enige wat ik mis is de kaas.
Amecet
“In 1997 kwam ik in Oeganda terecht, we kwamen daar om te werken met mensen die Aids hadden. Het was overal. We gingen de dorpen in en probeerden plaatselijke vrijwilligers te trainen. Toen hebben we een mobiele kliniek opgezet. Het huis wat ik nu leid, Amecet, is begonnen met Sarah, die was de eerste die ik heb aangenomen. Het huis neemt nu mensen zoals haar op om ze een toekomst te geven.”
Organiseren
“Geen dag is hetzelfde. We krijgen heel veel kinderen die net zijn geboren en de moeder is dan net na de bevalling overleden. Dan weet de familie niet wat ze met het kind moeten doen. We nemen het kind dan twee maanden op en hopen dat in die tijd de familie wat weet te organiseren om het kind een thuis te geven. Want het is ook niet goed voor een kind om in een kindertehuis op te groeien.”
Delen
“Het enige wat ik mis is de kaas. Natuurlijk ook wel familie en vrienden. Maar mijn leven is rijk, ik ben druk, ik heb altijd wat te doen. Mijn leven is goed. We kunnen veel meer delen, we hebben het zo goed. We kunnen veel meer doen, zeker in de naam van God”, benadrukt Els liefdevol, maar ook met een zekere urgentie in haar stem.
