Een relatie heeft ups en downs

Rechtstreeks naar het interview

Wanneer het stel elkaar ontmoet, is Remon een wildebras die drugs gebruikt om stoer te doen en een bepaalde leegte op te vullen. Janneke is het keurige christelijke meisje dat niet buiten de lijntjes zal kleuren. Een relatie heeft ups en downs. Daar weten Remon en Janneke Steen inmiddels alles van. ‘We denken achteraf dat het Gods leiding is geweest dat Hij ons zo bij elkaar heeft gebracht’, vertelt Janneke.  Lachend voegt ze eraan toe: ‘Ik kwam niet met hem thuis nee. Dat heeft drie jaar geduurd!’ Wat serieuzer vervolgt ze: ‘In het jaar dat wij elkaar leerde kennen, kreeg mijn vader een heftig ongeluk en moest hij in een revalidatiecentrum gaan wonen. Ik vond dat niet het moment om mijn moeder aan iemand voor te stellen. Achteraf heb ik daar wel spijt van.’

De relatie heeft vooral in het begin veel ups en downs. ‘Ik denk dat we er allebei geen toekomst in zagen vanwege onze totaal verschillende families. En ook omdat we allebei heel verschillend waren’, zegt Janneke. Ze besluit om op een gegeven moment een punt achter de relatie te zetten. ‘Het geloof stond zo ver van hem af dat ik dacht: dit kan niet, wat zijn we aan het doen? Toen kwam Remon met het idee om samen een Alpha-cursus te volgen.’

Remon glimlacht: ‘Ik meende daar eigenlijk niets van. Ik wilde het wel doen maar ik wilde gewoon dat het goed kwam tussen ons. Ik dacht: we doen die Alpha-cursus, dan zien we elkaar weer vaker en dan komt het wel weer goed.’ Breedlachend: ‘Ik wilde het niet bij ons in de buurt volgen, ik wilde niet gezien worden. Dus we gingen naar een cursus vijftig kilometer verderop!’

Remon was ook bang voor types met geitenwollen sokken geeft hij eerlijk toe. ‘Ik kom bij die cursus binnen en er zat inderdaad echt zo’n type. Dus ik dacht gelijk dat alle clichés waar waren. Maar het was eigenlijk wel relaxed ofzo. Halverwege die cursussen is er dan een ‘Heilige Geest-weekend’. Ik had nog drank en hasj meegenomen in de auto want ik dacht dat we een feestje gingen vieren.’ Schiet in de lach als hij eraan terugdenkt. ‘Maar het liep anders. ‘s Middags werd er een lied gezongen met de tekst: nog voordat je bestond, kende ik je naam. Het brak dwars door mij heen en ik kon alleen maar huilen. Het was zo’n bijzonder gevoel. Ik huilde niet van verdriet maar ook omdat het zo goed voelde. Die leegte die ik altijd ervoer, werd ineens gevuld. Het is gewoon echt waarheid.’

Toch is het daarna niet alleen maar rozengeur en maneschijn in het leven van Remon en Janneke. Een relatie heeft immers ups en downs. ‘Remon was veertig uur aan het werk en deed daarnaast een opleiding aan de PABO. Onze tweede dochter was net daarvoor geboren en het waren lange slapeloze nachten. Dat brak hem gewoon op. Toen heeft hij gelukkig de tijd gekregen van zijn werk om te herstellen en na een paar maanden rust was hij weer aan het werk. Maar bij de aankoop van een nieuwe woning ging het pas echt mis bij hem.’

Remon: ‘Het was echt zwart op dat moment. Gitzwart. Je ervaart God niet meer. Daar ben ik ook wel heel boos om geweest. Verstandelijk weet je nog wel dat Hij er is. Hij is er altijd.’ Janneke vult aan: ‘Als God er niet was geweest, dan weet ik niet hoe ik het had volgehouden.’ Met gebroken stem: ‘Alle kracht is daar vandaan gekomen. Remon is nog steeds herstellende en dat zal ook nog wel zijn tijd nodig hebben. Maar het gaat goed. We proberen ook het positieve te zien, dat we veel thuis zijn samen en dat Remon zijn kinderen zo goed op kan zien groeien. Maar we moeten opletten dat hij tussen de middag zijn rust neemt en dat we niet van de ene naar de andere afspraak hollen.’