Eddy Boevink: ‘Doodgaan durfde ik niet maar leven kon ik niet’
Eddy Boevink had de eerste jaren van zijn leven een onbezorgde jeugd. Een week voor zijn tiende verjaardag overlijdt echter plotseling zijn vader. Eddy heeft het hier erg zwaar mee. Hij probeert de leegte en pijn die hij ervaart op te vullen. Eddy houdt van experimenteren en wordt daarin niet tegengehouden. In zijn tienerjaren raakt Eddy verslaafd aan de heroïne.
Eddy vertelt waar het bij hem misging: ‘We voelen als familie tot op de dag van vandaag dat we een vader gemist hebben. Ik begon met roken en drinken, softdrugs en harddrugs. Er was geen veiligheid, geen liefde en er werd mij niks in de weg gelegd qua experimenteren. Ik vond het leuk om de grenzen op te zoeken, dat zat al in mijn karakter. Als je daar niet in gecorrigeerd wordt dan kan dat je leven kosten.’
Depressie
De drank en drugs verdoven de pijn en het gemis van zijn vader maar voor even. Daarna komen er gevoelens van schuld en depressiviteit voor in de plaats. Eddy raakt aan lager wal: ‘Ik sliep in trappenhuizen of onder een kartonnen doos, ik heb lang op straat geslapen. Ik heb twee keer langs een spoorlijn gelopen om mijzelf van het leven te beroven. Maar doodgaan durfde ik niet en leven kon ik niet.’
Voor zover het kan ben ik teruggegaan en heb ik hen om vergeving gevraagd
Moeder
Gelukkig ontvangt Eddy die vergeving uiteindelijk rijkelijk als hij langzaam maar zeker begint te veranderen. Eddy: ‘Ik had goud van mijn moeder gestolen om heroïne te kunnen kopen. Zij wist dat niet. Uiteindelijk heb ik haar om vergeving gevraagd toen ze bij mij kwam in De Hoop in Dordrecht, waar ik aan het afkicken was. Ze antwoorde: “Weet je Eddy, al het goud van de wereld brengt niet het geluk dat ik voel nu ik weet dat het zo goed met je gaat.” Vergeving krijgen is overweldigend. Dat is zoiets bijzonders’, zegt de ex-verslaafde zichtbaar geëmotioneerd.
Ommekeer
Tijdens zijn verblijf in het christelijke centrum De Hoop waar Eddy voor zijn verslaving behandeld wordt, vinden er verschillende veranderingen bij hem plaats. Eddy pikt er één moment uit: ‘Ik stond naar mijn handen te kijken en toen kreeg ik het besef wat ik daar allemaal mee kon. Ik geloofde nog niet direct in God maar wist wel dat ik niet van de apen afstamde. Korte tijd later vroeg ik aan een hulpverlener of ik God kon vergeven voor wat Hij mij had aangedaan. Want ik was nog steeds boos op God voor het wegnemen van mijn vader. Toen zei die hulpverlener: “Natuurlijk, maar vergeef jij het jezelf ook?”. Dat raakte mij zo. Ik kon niet slapen. Toen ben ik uiteindelijk op mijn knieën gegaan en heb ik huilend mijn leven aan Jezus gegeven. Dat was zo’n intiem moment. Dat is wel een keerpunt geweest.’
