Dineke van Kooten vertelt over haar genezing

Rechtstreeks naar het interview

Hoe reageerde Dineke op het feit dat ze zo plotseling in een rolstoel terechtkwam en geen uitzicht kreeg op herstel of genezing? ‘Ik had veel last van ongeloof. Hoe kon dit nou? Alles deed het verder nog bij wijze van spreken. Hadden ze geen andere oplossingen meer? Toen zeiden ze: “Weet je wat, we sturen je naar het revalidatiecentrum om je te leren omgaan met het feit dat je niet meer beter wordt.” Maar ik ben geen seconde boos op God geweest. Kijk naar deze wereld. Er is zoveel ellende en er zijn mensen met gebreken. Denk je echt dat ik als mens kan zeggen: “Waarom overkomt mij dit?” Natuurlijk stort je wereld wel in.

Het feit dat er geen kans is op genezing, maar dat haar ziekte een enorme worsteling is voor Dineke. ‘Ik wilde eigenlijk dood. Als ik toch niet meer van betekenis kon zijn dan was mijn werk hier gedaan en kon ik gaan. Dat leek mij wel een goede overeenkomst. Maar God was het daar niet mee eens.’

Ze komt in aanraking met de boeken van Henri Nouwen en daardoor bezoekt ze als ‘protestants meisje’ wel eens een katholiek klooster. Zo ook die ene bewuste keer in 2006. ‘Ik zat daar en de priester bad na de eucharistie: “God de Vader, God de Zoon en God de Heilige Geest, U hoeft maar één woord te spreken en mijn geest is genezen. Spreek Heer.” Ik had al veel hulp gezocht, ook psychisch, en toen kwam er dankbaarheid in mijn hart voor wat er allemaal in mijn ziel was gebeurd. Van een onzeker meisje was ik iemand geworden die dan misschien wel niets kon, maar wel wist dat ze Gods geliefde kind was. Toen bad de priester vervolgens: “God de Vader, God de Zoon en God de Heilige Geest, U hoeft maar één woord te spreken en mijn lichaam is genezen.” Op dat moment voelde ik een aanraking van Gods hand. Er stroomde een krachtgolf door mijn hele lijf. Ik had dat hele weekend veel pijn gehad door de hele rit naar het klooster toe, maar die pijn was in één keer weg.’ Dineke ontvangt genezing en begint te huilen. ‘Het was alsof er een kraan werd opengezet.’

Veel vragen komen naar boven in het hoofd van Dineke en twijfel lijkt de boventoon te voeren over haar genezing. ‘Wat als ik morgen wakker wordt? Is de pijn dan weer terug of juist niet? Ik dacht altijd dat als iemand genas, diegene het wel van de daken zou schreeuwen, maar ik werd stil. Ik had het idee dat als ik mensen vertelde dat ik na veertien jaar genezen was, ik God op de één of andere manier onrecht deed. Er waren geen woorden voor, het was zoiets groots. Ik kreeg een soort verantwoordelijkheidsgevoel dat ik er elke seconde van de dag goed mee om moest gaan.’

Toch schrijft Dineke uiteindelijk een boek over haar verhaal. Nu is ze coach en helpt ze mensen bij hun levenswandel. ‘Jarenlang heb ik mijn verhaal niet willen vertellen omdat ik mij afvroeg wat een ander daarmee kon. Ik vond het nogal een dramaverhaal.’ Toch heeft Dineke met haar schrijfsels veel mensen mogen bereiken, zelfs dóór de boeken van Henri Nouwen heen.

Nouwen nam namelijk een briefwisseling tussen Dineke en hem op in één van zijn boeken. Henri sprak Dineke daarin bemoedigend toe toen zij hem een aantal vragen stelde: ‘Ik wil je met deze brief vooral aanmoedigen om een persoonlijke relatie met Jezus op te bouwen. God is altijd zo ver weg en wordt Hoog, Almachtig et cetera, genoemd. Jezus daarentegen is God met ons. Kwetsbaar en zwak. Afhankelijk en heel benaderbaar. Jezus is God die ons nodig heeft en vraagt om liefde. “Houd je van me? Houd je van me? Houd je van me?” Kijk naar Jezus wanneer je bidt, Jezus zegt: “Kom bij mij, leg je lasten af en Ik zal je rust geven.” Omdat Jezus de pijn van heel de mensheid in zijn hart draagt, staat ons leven ook meer open voor anderen. Zo neem je deel aan Zijn verlossingswerk.’