De levenslessen van coach Lize Roest

Roest vertelt dat ieder mens volgens haar een schaduwkind en een zonnekind in zich heeft. ‘Zo beschrijf ik dat in mijn boek en ook aan mijn coachtafel. Dit omdat we allemaal kwetsuren oplopen. Je komt in een gebroken wereld terecht. Als je dat inzicht krijgt, zie je de schaduwen in je leven. Die gaan niet weg, maar daar mag je een thuis aan geven. Het is denk ik heel krachtig als je mag zeggen: ik blijf voor mijn schaduwkant zorgen.’

De auteur en coach vertelt vervolgens hoe je voor die schaduwkanten kan zorgen. ‘Door jezelf lief te hebben. Stel dat je niet zo’n goede emotionele vader en moeder hebt gehad, je dat voor jezelf wél gaat worden en dat je dat bij God brengt. Je neemt dan de verantwoording voor wat je nodig hebt. Dat moet wel op een gezonde manier gebeuren, want als je te veel aandacht besteedt aan je innerlijk, dreig je egoïstisch te worden. Maar als je dat te weinig doet, dan verwaarloos je jezelf. Het is heel belangrijk dat je goed in je vel zit en in balans bent, want zo kan je ook weer meer voor anderen doen.’

Vervolgens plaatst Roest dat in geestelijk perspectief. ‘Als je voor jezelf kan zorgen en je God betrekt bij je kwetsuren – dat Hij er voor jou mag zijn en dat je een geliefd kind bent van God- dan kan je er ook weer meer zijn voor een ander.’ In haar rol als coach treft Roest geregeld mensen die het juist enorm moeilijk vinden om zichzelf geliefd te weten. Wat zegt zij tegen zulke mensen? ‘Ontmoet jezelf. Daarmee bedoel ik dat als je er de tijd voor neemt en je je met je pijn weet te verbinden, dan kan je je eigen kwetsuren aankijken. Maar als je daaraan voorbijloopt en er geen tijd voor neemt, dan verwaarloos je jezelf.’

Roest heeft het ook moeten leren om haar eigen pijn in de ogen te kijken. ‘Dat kwam ook wel vanuit een dieptepunt. Ik werd stilgezet door een burn-out. Dan moet je ook wel. Je kan dan wel door blijven gaan, totdat je op een punt komt dat je lichaam zegt: volgens mij is er wat nodig.’ Die burn-out liep Roest op omdat ze naar eigen zeggen niet geleerd had om goed voor zichzelf te zorgen. ‘Ik negeerde mijn emotionele kant, maar ook mijn lichamelijke en fysieke kant.’ De burn-out die Roest jaren terug opliep, heeft ook mede te maken met een ernstig verkeersongeluk waar ze een half jaar daarvoor bij betrokken was. ‘Ik was op vakantie met twee vriendinnen. Ik was de jongste van de drie en met mijn auto waren we naar Ameland gegaan. We zouden naar de kerk gaan en reden op de provinciale weg. Op het fietspad zag ik een man aankomen, maar hij zag ons niet. Hij was verlamd aan één kant en dacht waarschijnlijk dat iedereen naar de kerk was. Dus hij keek ook niet of er iemand aankwam en stak zo over. Hij kwam op mijn voorruit terecht en door de snelheid werd hij daarna gelanceerd. Op dat moment ben je als een soort bevroren.’

Het leven kan voor veel mensen aanvoelen als een zware rugzak, gevuld met tegenslagen, die zij elke dag op hun rug moeten binden. Roest merkt op dat je daarvan bevrijd moet worden. Maar hoe doe je dat eigenlijk? ‘Het mooiste zou zijn als je dat al doet voordat je last krijgt van klachten. In Nederland zijn we dat echter niet zo gewend. Wat je kan doen is de tijd voor jezelf nemen, hulp vragen en er eerlijk voor uit durven te komen dat je ergens moeite mee hebt.’