Home Kijk & Lees Abbie Chalgoum kende huiselijk geweld

Abbie Chalgoum kende huiselijk geweld

Acteur Abbie Chalgoum wordt in 1979 geboren in Marrakech. Drie jaar later reist het gezin vader Chalgoum achterna die dan al enige tijd in Nederland verblijft. Daar krijgt de 3-jarige Abbie te maken met huiselijk geweld. Hoe dat van invloed is geweest op zijn verdere leven, deelt hij bij Hour of Power.

Rechtstreeks naar interview

‘Toen mijn vader een vaste baan kreeg bij een ijzergieterij heeft hij ons naar Nederland gehaald. Met het idee dat het hier allemaal veel beter, mooier en eerlijker zou zijn voor ons’, begint Abbie zijn verhaal.’ Toen ik naar Nederland kwam, kende ik mijn vader helemaal niet zo goed. Ik leerde hem hier pas kennen. Ik groeide op met huiselijk geweld. Misschien omdat mijn vader niet zo goed kon aarden, of omdat hij voor veel broers en zussen moest zorgen die in Marokko waren achtergebleven. Maar dat gesprek heb ik helaas nooit met hem kunnen voeren.’

Abbie krijgt namelijk continu verwijten naar zijn hoofd geslingerd van zijn vader. ‘Hij was continu met zijn beschuldigende vinger aan het wijzen. Je bent als jong kind nog op zoek naar wie je bent en wie je wilt worden. Als je mishandeld wordt thuis, hoop je alsnog gezien te worden op straat of op school. Maar als niemand je ook daar ziet, ga je niet minder van anderen houden maar wel minder van jezelf. Dat is ontzettend tragisch, want ik gaf mezelf dus de schuld.’

Niemand wist wat er aan de hand was

Abbie Chalgoum over huiselijk geweld

Vlucht in alcohol

Het huiselijke geweld gaat gewoon door en hoe ouder Abbie wordt, hoe minder hij zich ergens bij voelt horen. ‘Voor Nederlanders was ik altijd ‘de Marokkaan’. Ik was nooit een Nederlander zoals Piet, Klaas of Jan. Maar voor de Marokkaanse gemeenschap was ik te veel een ‘verkaasde Marokkaan’. Ik was te veel een Nederlander, een nepmoslim, een nepmarokkaan. Ik trok mij daardoor steeds meer terug in mijn eigen hoofd. Ondertussen probeerde ik alles aan te grijpen om gezien te worden.’ Abbie zoekt uiteindelijk zijn toevlucht in de alcohol. ‘Ik dacht daar mijn rust in te vinden omdat ik zo tegen mezelf aan het vechten was in mijn hoofd. Het werd ook rustiger want ik dronk mezelf soms buiten westen. De dag erop werd ik dan wakker en begon ik maar weer te werken. Niemand wist wat er aan de hand was. Ik moest steeds meer drinken om rust te vinden, om niet mezelf te hoeven zijn.’

Suïcidaal

Op een gegeven moment vertelt Abbie aan vrienden en familie dat hij een wereldreis gaat maken. Maar als gevolg van al het huiselijk geweld in zijn jonge jaren, is hij eigenlijk heel wat anders van plan. ‘Ik zat in Nederland al flink aan de zware pijnstillers vanwege pijn aan mijn nek na een auto-ongeluk. Op een nacht had ik zwaar gedronken en kon ik toch nog steeds geen rust vinden. Alle ellende stapelde zich op. Toen dacht ik bij mezelf, waarom maak ik er geen eind aan? Ik heb toen 24 pillen naar binnen gewerkt met alcohol. Maar ik ben de volgende ochtend toch weer wakker geworden.’

Afscheidsbrief

Dan besluit Abbie dus op reis te gaan. ‘Ik dacht, ik doe nog één keer de grote Abbie-show. Ik vertelde nog één keer aan iedereen hoe goed het met mij ging en dat ik lekker zou gaan rondtrekken. Maar ik had mijn afscheidsbrief al geschreven.’ De auteur leest vervolgens zijn afscheidsbrief voor, die hij in een autobiografisch boek verwerkt heeft. ‘Als jullie dit lezen ben ik er niet meer. Het spijt me. Maar het is beter zo. Zorg goed voor elkaar. Ik hou van jullie, Abbie. Ik had mijn einde gepland in Laos, op een touwbrug. Begrijp mij goed, ik wilde niet dood. Maar ik wist niet hoe ik moest leven. Dus de dood leek makkelijker. Uiteindelijk heb ik het niet gedaan omdat ik op het laatste moment toch aan mijn moeder en zus dacht, waar ik een hele goede band mee heb. Ik wist dat als ik van die touwbrug zou springen ze nooit zouden weten wat er in mij speelde. Ze zouden het zichzelf wél kwalijk nemen. Mijn moeder zou sterven van verdriet. Dus ik koos op dat moment niet voor mezelf maar voor mijn moeder en mijn zus.’

Ik miste liefde

Abbie Chalgoum

Thuiskomen

Daar op die touwbrug in Laos besluit Abbie dat er geen derde zelfmoordpoging meer komt. ‘Ik moest het gaan vertellen van mezelf. Aan een wildvreemde die heel ver van mij afstond. Ik heb die persoon gelukkig gevonden in een vertrouwenspersoon. Het eerste wat die persoon deed toen ik het verteld had was mij omarmen. Zo van, je bent thuis. Dat was wat ik nodig had, ik miste die liefde.’ Die houding ziet Abbie ook terug in het verhaal van de verloren zoon. ‘Ik ben zelf altijd verloren geweest. Wat mij raakt aan dat verhaal is dat die Vader zo liefdevol is. Dat zijn verleden er niet toe doet en dat Hij zegt: “Welkom thuis, Ik ben er voor je.” Dat heb ik altijd gemist, zijn zoals ik ben. En dat dat dan accepteren. De knuffel, de omhelzing, de liefde voelen.’

Passiespelen

Als Abbie in Laos uiteindelijk de keuze maakt om te willen leven, neemt hij vervolgens zijn script voor de rol van Jezus in de passiespelen door. Hij is geraakt door het lijdensverhaal omdat hij zelf door het huiselijke geweld het lijden kent. ‘Ik ben gaan lezen en ik herkende mij in het verhaal. Die hele lijdensweg, dat was mijn verhaal. Het dragen van het kruis, dat was mijn kruis. Ik ben er altijd voorzichtig in geweest om dit te zeggen, maar ik was Jezus en Jezus was mij. Ik hoefde die rol niet te spelen, ik keek mensen aan met mijn eigen leed en mijn pijn. Ik hoopte dat het tot ze zou spreken, dat mijn ellende verteld zou worden. Ik wilde de warmte en het gevoel hebben dat ik één van de andere zou zijn. In die vertwijfeling van ‘laat deze beker alstublieft aan mij voorbijgaan’, vond ik de mens Jezus en ben ik daar ontzettend van gaan houden. Ik wilde ook sterk zijn als Hij, om door te kunnen gaan. Hij wist: dit wordt mijn einde maar Ik ga door. Want mijn verhaal, mijn rol en mijn boodschap is nog veel groter dan Ik zelf ben.’

Jezus

Abbie gaat naar Jeruzalem en ziet daar drie verschillende geloven door elkaar heen lopen. ‘Iedereen is er wel bezig met zijn eigen wereld. Ik dacht: wat leven we naast elkaar, dit kan nooit het idee zijn geweest van het geloof. Ik heb de Jezus-route gelopen om het allemaal te ervaren. Dat vond ik ontzettend mooi om te doen. Ik kwam mezelf tegen. Pas veel later kwam ik Jezus tegen. Hij heeft mij geholpen in mijn lijden en toen ben ik van Hem gaan houden, als Mens. Die niet zo ver van mij afstond. Dat heeft mij geholpen in mijn zoektocht naar wie ik ben.’

Heeft Abbie’s verhaal je geraakt en wil je doorpraten? Dat kan. Bel onze HOOPlijn.

Wil jij een optimale website? Dan hebben we wat cookies van je nodig. Pas mijn voorkeuren aan